Η ζωή συνεχίζεται ! Οδηγείτε προσεκτικά !

«Στον δρόμο να μη βιάζεσαι»

.

Χείλων ο Λακεδαιμόνιος

καλή Ανάσταση και καλή επιστροφή σε όσους ταξιδέψουν

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΛΑΜΠΡΗ

Αλλαγή νοοτροπίας

"Ο άνθρωπος που μπορεί και βλέπει

όλα τα πλάσματα μέσα του

και τον εαυτό του μέσα σε όλα τα πλάσματα,

δε γνωρίζει καμία θλίψη."

- Ίσα¹ Ουπανισάντ²

Συμβαίνει
μέσα σε μια στιγμή. Όταν επιτρέπεις ( προσκαλείς, όπως λέει ο Γκαίτε
στον Φάουστ) τον Διάβολο να μπει μέσα στο σπίτι. Είναι η στιγμή που
νομίζεις ότι είσαι ο Κύριος της σκέψης σου. Είναι η στιγμή που ξεχνάς
να αφεθείς ελεύθερος στην περιστροφή του κόσμου απολαμβάνοντας την,
αλλά επιλέγεις αυθαίρετα να γυρίζει ο κόσμος γύρω από εσένα. Είναι η
στιγμή της "διαίρεσης". Είναι η στιγμή που το Ένα γίνεται πολλά,
θρυμματίζεται και η πορεία προς την θλίψη έχει ξεκινήσει.

Αφού
είσαι μέρος του Όλου, πως μπορείς να έχεις κάτι από το Όλο δικό σου;
Ούτε η γη, ούτε ο ουρανός, ούτε ο αέρας είναι δικά σου. Είσαι απλά αδιάσπαστο μέρος τους... Θυμήσου, τίποτα δεν σου ανήκει. Ούτε η σκέψη, ούτε το μυαλό, ούτε καν αυτός ο δανεικός δερμάτινος σάκος που ονομάζεις σώμα σου.

Το βίντεο το βρήκα εδώ: http://vimebiology lesson3bo.com/2928715  by Jarett

¹ Ίσα: Κύριος

² Ουπανισάντ: Φιλοσοφικά
κείμενα των Ινδών γραμμένα μεταξύ 750 - 500 π.Χ. Τα κείμενα είναι
βασισμένα στις Βέδας (= γνώση). Η ετυμολογία της λέξης σημαίνει
κυριολεκτικά στα πόδια του διδασκάλου.

Η προσευχή του Κυρίου στα Αραμαικά

Η προσευχή του Κυρίου στα Αραμαϊκά

.

Abun d-bashmayo

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς

.

nithqadash shmokh

αγιασθήτω το όνομά σου

.

tithe malkuthokh

ελθέτω η βασιλεία σου

.

nehwe sebyonokh

γεννηθήτω το θέλημά σου

.

aykano d-bashmayo oph bar`o

ως εν ουρανώ και επί της γης

.

hab lan lahmo d-sunqonan yowmono

Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον

.

washbuq lan hawbayn wahtoh

και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών

.

aynaykano doph hnan shbaqan l-hayobayn

ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών

.

lo ta`lan l-nesyuno

και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν

.

elo paso lan men bisho

αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού

.

metul d-dylokh hi malkutho

Ότι σου εστίν η βασιλεία

.

whaylo wteshbuhto

και η δύναμις και η δόξα

.

l`olam `olmin

είς τους αιώνας των αιώνων

.

Amin

.

.

έσεσθαι ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστίν

Αγάπη και Κτητικότητα

.

.

Και σταθείτε ο ένας πλάι στον άλλο,

αλλά όχι υπερβολικά κοντά,

διότι οι κολόνες του ναού στέκουν χωριστές,

και η βελανιδιά με το κυπαρίσσι δε φυτρώνουν

το ένα στη σκιά του άλλου.

ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

.

.

Έχω ένα φίλο που δεν μπορεί να είναι φίλος μου πια. Για την ακρίβεια δεν μπορεί να είναι φίλος κανενός. Τον ζηλεύει υπερβολικά η γυναίκα του ! Είναι τέτοια η κτητικότητα της που τον θέλει αποκλειστικά δικό της. Θέλει να έχει απόλυτο έλεγχο πάνω του. Δε θέλει να τον μοιράζεται με κανέναν.

Είναι πολύ φυσικό να θέλεις να μοιράζεσαι τη ζωή σου και τον εαυτό σου με τον σύντροφο σου. Είναι φυσιολογικό να θέλεις να αισθάνεσαι κοντά με τον άνθρωπο σου, να θέλεις να παίρνεις και να δίνεις αγάπη. Το πρόβλημα αρχίζει να υπάρχει όταν προσπαθούμε να μετατρέψουμε αυτή την αγάπη σε πλήρη και αποκλειστική απασχόληση. Όσοι επικεντρώνουν την αγάπη τους σε ένα μόνο πρόσωπο έχουν πρόβλημα σχέσεων γενικά.

.

Θα έπρεπε να είναι ανακούφιση μάλλον, παρά απειλή το να ανακαλύπτουμε πως εκείνοι που αγαπάμε έχουν την ικανότητα να αγαπούν κι άλλους ανθρώπους και να αγαπιούνται από αυτούς. Θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες που έχουν ενδιαφέροντα πέρα από εμάς. Αν τους αγαπάμε αληθινά, θα έπρεπε να είμαστε χαρούμενοι που είναι αυτάρκεις και αυτοδύναμοι.

Είμαστε πραγματικά ικανοί να αγαπάμε πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μειώνεται ή μοιράζεται η αγάπη που δίνουμε. Στην πραγματικότητα όσο περισσότερες εμπειρίες πραγματικής αγάπης έχουμε, τόσο περισσότερα μπορούμε να προσφέρουμε στην προσωπική μας σχέση. Η αγάπη δεν ξεθωριάζει όταν μοιράζεται αλλά γίνεται πιο φωτεινή. Και σίγουρα η ποιότητά της βελτιώνεται με την πείρα.

Η αγάπη είναι άρρηκτα δεμένη με την αυτοπραγμάτωση. Ολοκληρωνόμαστε μόνο μέσα από δικές μας προσπάθειες. Οι νευρωτικές ανάγκες υποδηλώνουν κενά, τα οποία θεωρούμε ότι μόνον ένας άλλος μπορεί να καλύψει. Αγαπώ σημαίνει στέκομαι στα δικά μου πόδια, υπολογίζω τον εαυτό μου, χαράζω τον δικό μου δρόμο. Κάποιες φορές, μπορεί να χρειαστούμε την βοήθεια των άλλων, αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς να ικανοποιήσουν ανάγκες που είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη να ικανοποιήσουμε.

Πόσο πικρό είναι να κοιτάς την ευτυχία

με τα μάτια ενός άλλου

.

Γουίλιαμ Σαίξπηρ

.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό …

Κατακλυσμοί στην ιστορία της ανθρωπότητας (ΜΕΡΟΣ Β)

Σε συνέχεια προηγούμενου άρθρου που ανέρτησα στο φιλοσοφικό αυτό ιστότοπο με τίτλο «Κατακλυσμοί της Ανθρωπότητας» παραθέτω το δεύτερο αυτό άρθρο. Στο προηγούμενο άρθρο ανέφερα τους τρεις κατακλυσμούς που περιγράφονται στην Ελληνική Μυθολογία. Εδώ θα αναφερθούμε στους κατακλυσμούς που περιγράφονται στις μυθολογίες άλλων λαών.

Οι ιερείς της Σάιδας Αιγύπτου είπαν στο Σόλωνα τον Αθηναίο. "Εσείς ξέρετε έναν μόνο μεγάλο κατακλυσμό, του Δευκαλίωνα. 'Έγιναν όμως προηγούμενα πολλοί άλλοι μεγάλοι κατακλυσμοί, τους οποίους οι δικοί μας αρχαίοι τους κατέγραψαν.."(Βλ.Πλάτωνα "Τίμαιος" 23Β).

Πολλοί ερευνητές που ασχολήθηκαν με τους πανάρχαιους χαμένους πολιτισμούς της Λεμούρια, της Μου και της Ατλαντίδας, συνδέουν τους μεγάλους κατακλυσμούς, που μνημόνευσαν οι Αιγύπτιοι ιερείς , με τις "μυθικές" αυτές χώρες. Ο πρώτος μεγάλος κατακλυσμός, είναι αυτός που προήλθε από τον καταποντισμό της Λεμούρια, κάπου στον Ειρηνικό ωκεανό... Αυτό έγινε, ισχυρίζονται, το 25000 περίπου της παλιάς χρονοαρίθμησης (π.Χ.) (περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν στο βιβλίο, του W.SCΟTT -ΕLLΙΟΤ, ΤΗΕ LΟST LΕΜURΙΑ (1904), που βρίσκεται στο Μουσείο Ατλαντίδας).

Αιτία του δεύτερου μεγάλου κατακλυσμού υπήρξε ο καταποντισμός ενός μεγάλου νησιού του Ινδικού ωκεανού, γνωστό με το όνομα Μου. Η εξαφάνιση της Μου έγινε σε κάποιο χρόνο ανάμεσα στη χιλιετηρίδα 16-15000 π.Χ. (βλέπε στο βιβλίο "Ψάχνοντας για χαμένους κόσμους" (1975) του JΑMΕS WΕLLΑRD, που βρίσκεται στο Μουσείο Ατλαντίδας).

Ο τρίτος μεγάλος κατακλυσμός ταυτίζεται με τον καταποντισμό στον Ατλαντικό ωκεανό της Ατλαντίδας, που χάθηκε μέσα σε μια μέρα και μια νύχτα. Αυτό έγινε γύρω στο 9600 π.Χ., αν αποδόθηκε σωστά από το Σόλωνα, η χρονολογία του γεγονότος, την οποία του υπαγόρευσαν να τη γράψει οι ιερείς, γιατί η χρονολογία αυτή αμφισβητείται από πολλούς.

Γι' αυτά τα μεγάλα γεγονότα, που πραγματικό συγκλόνισαν τη Γη, υπάρχουν κι άλλες μαρτυρίες, διεσπαρμένες στους μύθους , τους θρύλους και τις παραδόσεις των λαών της Ανατολής, της Μεσογείου και της Δύσης, οι οποίες διασώθηκαν από τα πανάρχαια χρόνια.

Δεν χωράει αμφιβολία, ως προς τον τρίτο πιο γνωστό μεγάλο κατακλυσμό, ότι υπήρξε γεγονός. Υπάρχουν πολλά στοιχεία, για άλλους ενδείξεις, για μερικούς αποδείξεις, ότι τον επέφερε ο καταποντισμός της Ατλαντίδας. Με τον κατακλυσμό αυτό συσχετίζονται και ταυτίζονται, ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, που σώθηκε στην Ελλάδα, του Ουταναπίστι των Ασσυρίων-Βαβυλωνίων, του Νώε των Ισραηλιτών , ενός Τέϊπι των Μάγιας και των προγόνων των Αζτέκων της φυλής Αζτλόν .


Ο τρόπος που διασώθηκαν , οι επώνυμοι αυτοί ήρωες και υστερότερα αρχηγοί λαών, από τον κατακλυσμό, σύμφωνα με τις καταγραμμένες σε αρχαιότατα ιερά κυρίως κείμενα περιγραφές που σώθηκαν, είναι σχεδόν παρόμοιος. Διέθεταν δυνατό και μεγάλο πλοίο-κιβωτό το οποίο άντεξε τα δυνατά κύματα. Είχαν την τύχη, να μην προσκρούσουν σε βράχους και άραξαν ομαλά πάνω σε οροπέδια και βουνά, όταν καταλάγιασαν τα νερά κι αποσύρθηκαν στη θάλασσα. Τη γαλήνη της θάλασσας, το χαμήλωμα των υδάτων και την επανεμφάνιση της στεριάς, τη διαπίστωσαν με την απελευθέρωση των πουλιών, ενός περιστεριού, ενός χελιδονιού κι ενός κόρακα ή δυο απ αυτά. Το περιστέρι γύρισε με κλωνάρι θάμνου στο ράμφος του, το κοράκι δεν γύρισε, έτρωγε τις σάρκες των πνιγμένων ζώων! Αυτά ήταν περίπου τα στοιχεία με διάφορη μόνο τη διάταξη των περιγραφών στα ανακαλυφθέντα κείμενα.

Για τις τρεις πρώτες προκατακλυσμιαίες προσωπικότητες, το Δευκαλίωνα, τον Ουταναπίστι και τον Τέϊπι, από τους ατλαντολόγους πιστεύεται, πως ήταν πλοίαρχοι καραβιών των Ατλάντων. Τα πλοία τους βρέθηκαν να ταξιδεύουν , τα δυο στη Μεσόγειο, το ένα κοντά στα παράλια της Ελλάδας και το άλλο κοντά στην Εγγύς Ανατολή, και του Τέϊπι πλησίαζε τις ακτές του Περού, όταν το μεγάλο νησί τους, του Ατλαντικού ωκεανού καταποντίστηκε κι έγινε κατακλυσμός. Γι' αυτό και σώθηκαν.
Για τα πλοία της φυλής Αζτλάν, το όνομα των κατόχων τους προδίδει την προέλευσή τους. Αυτοί πρόλαβαν να σωθούν, στο 48ωρο του καταποντισμού του νησιού τους, ενός ίσως που ήταν πιο κοντά στις ακτές του Μεξικού, από τα πολλά νησιά, που ανήκαν στην κυριαρχία των Ατλάντων.

Η ιστορία του Νώε, ίσως να είναι σύγχρονη, με τις άλλες τέσσερις, πιο πάνω ιστορίες, πραγματικότητα. Μοιάζει όμως τόσο πολύ με την ιστορία του Ουταναπίστι, όπως η ιστορία του τελευταίου περιγράφεται στο έπος Γιλγαμές των Βαβυλωνίων, ώστε πιθανολογείται ότι αντιγράφηκε από το έπος Γιλγαμές, από τους συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης και της Βίβλου των Ισραηλιτών. Εκτός αν η ιστορία του Νώε είναι αυθεντική και παραγεμίστηκε αργότερα από τους Εβραίους συγγραφείς, οι οποίοι θέλησαν τους γενάρχες των φυλών του Ισραήλ, τον Ιάφεθ, τον Ιαβάν ή Ιώναν, το Γαμάρ, το Θουβάλ και τον Μεσέχ, σαν γιους του Νώε. Αλλά η κιβωτός του Ουταναπίστι που διασώθηκε, του έπους Γιλγαμές, απέχει κατά μία χιλιετία τουλάχιστον, από τη μεταγενέστερη εμφάνιση των γιων του Νώε.

Βέβαια, όπως τα έπη των Ινδιών και η Βίβλος, παραγεμίστηκαν με μεταγενέστερες θρησκευτικές κυρίως ιστορίες και μυθιστορίες, γι' αυτό επικρατεί αυτή η σύγχυση.

Στο παλαιοβαβυλωνιακό επίσης έπος "Ατράμχαζις" περιγράφεται, πώς σώθηκε ο βασιλικός ιερέας Ζιουσούντρα από το μεγάλο κατακλυσμό. Το πελώριο καράβι του, όπου κλείστηκε με πολλούς άλλους μέσα και φόρτωσε και ζώα και όσο μάλαμα κι ασήμι μπόρεσε να μαζέψει, παράδερνε εφτά μέρες κι εφτά νύχτες, στην αναταραγμένη επιφάνεια του νερού. Την έβδομη μέρα προσάραξε σ' ένα ξερό βράχο. Ο Ζιουσούντρα εξαπόλυσε τρία πτηνά και τα λοιπά γνωστά.... Το καράβι αυτό όρισαν να μεταφερθεί στην παραδεισένια χώρα Ντιλμούν...

Ο Ξίσουθρος βασιλιάς της Βαβυλώνας, ο οποίος είδε, στον ύπνο του ότι θα γίνει ο μεγάλος κατακλυσμός κι αρμάτωσε το πιο γερό καράβι, είχε παρόμοια περιπέτεια με το Νώε. Έτσι γράφουν πλάκες της εποχής του Ξίσουθρου που βρέθηκαν στη Μεσοποταμία...Στις ιστορίες αυτές, είναι φανερές οι διαδοχικές αντιγραφές και οι προσθήκες, οι αλλαγές ονομάτων κ.λπ.

Αρκετοί υποστηρίζουν πως η αιτία του κακού ήρθε από τον ουρανό με τη μορφή γιγαντιαίου μετεωρίτη που έπεσε στη Γη προκαλώντας μετατόπιση του άξονά της, τεράστιας έκτασης σεισμούς και κατακλυσμούς, καταβυθίσεις τμημάτων ξηράς και αναδύσεις άλλων. Πράγματι στον κόλπο του Μεξικού έχει βρεθεί ένας τεράστιος κρατήρας που οι ειδικοί αποδίδουν σε πρόσκρουση μετεωρίτη. Άλλες ανασκαφές έχουν αποκαλύψει τμήματα αρχαίου λιμανιού -πάνω ψηλά στις Άνδεις, στα 3.000 και στα 4.000 μέτρα! Αυτό σημαίνει πως κάποτε οι περιοχές αυτές ήταν παραθαλάσσιες και υψώθηκαν ξαφνικά, ενώ άλλες καταβυθίστηκαν.

Άλλοι πιστεύουν ότι το 10000 χρόνια π.Χ, στη διάρκεια της τελευταίας παγετωνικής εποχής, έλιωσαν απότομα οι πάγοι των πολικών ακτών της Ισλανδίας, της Β.Αμερικής και της βορειοανατολικής Ευρασίας, λόγω του "φαινόμενου Χάινριχ", με αποτέλεσμα εκατομμύρια κυβικά πάγου να χυθούν στη θάλασσα, προκαλώντας μια ξαφνική και μοιραία άνοδο της στάθμης του ωκεανού, που προκάλεσε και την εξαφάνιση της Ατλαντίδας.

Η ακριβής αιτία για τον καταποντισμό της Ατλαντίδας παραμένει ακόμα απροσδιόριστη.

Στο επόμενο άρθρο θα αναφερθούμε στην εξήγηση των επιστημόνων για τις καταστροφές αυτές που συνέβησαν στην ιστορία της ανθρωπότητας.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ - ..ΤΗΝ ΠΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ

Την πιο σκοτεινή νύχτα της ψυχής σου…


Μέσα στην σκοτεινή ερημιά της Γεθσημανής σου.
Όταν όλοι οι μαθητές σου κοιμούνται ακόμη.
Όταν ο Θεός σου κωφεύει στην έκκλησή σου
Να αφαιρεθεί από σένα το πικρό ποτήρι.
Όταν η τελευταία σου απελπισμένη ερώτηση
Να μάθεις «γιατί ο Θεός σε εγκατέλειψε»
Ηχεί μέσα σε ένα άδειο Σύμπαν -

Εκείνη την στιγμή η ώρα της αφύπνισής σου βρίσκεται πολύ κοντά.


Με στο προσωπικό σου πάθος κτίζεις το δράμα της ανάστασης.

Αλλά τώρα υπάρχει μια διαφορά!
Αυτή την φορά εσύ είσαι ο κεντρικός χαρακτήρας.
Αυτή την φορά επιτέλους παίζεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο
Εκπληρώνοντας το νόμο καθώς προχωράς,
Αφήνοντας το σημάδι σου πάνω σε κάθε ορόσημο της διαδρομής
Με την θεραπευτική σου χάρη,
Διασχίζεις τα επτά μίλια
Από την Βηθλεέμ προς την Γεθσημανή
Και συναντάς τον κρανίου τόπο.


Το σενάριο το γνωρίζεις καλά γιατί
έχεις παίξει όλους τους χαρακτήρες.

Ήσουν ο στρατιώτης που έριξε τα ζάρια και αυτός με την λόγχη.
Στην μια σκηνή φώναζες «Ωσαννά, Ωσαννά» και στην άλλη «Τον Βαραββά, σώστε τον Βαραββά».
Αρνήθηκες τρεις φορές μαζί με τον Πέτρο,
Συνωμότησες όπως ο Ιούδας, και αμφέβαλλες σαν τον Θωμά.
Βρήκες την όρασή σου όταν ήσουν ο τυφλός,
Και όταν ήσουν ο κουτσός περπάτησες.
Ως λεπρός θεραπεύτηκαν οι πληγές σου.
Ως Νικόδημος προβληματίστηκες
Προσποιήθηκες ως Πιλάτος
και ως Λάζαρος
Βγήκες έξω στο κάλεσμά Του.

Και τώρα πλησιάζοντας,
Έπαιξες την ευγενική παρθένο
Και αναλογίστηκες την γέννησή Του μέσα στην καρδιά σου


Στο τέλος αποκόπτεσαι
-- μια τρομερή στιγμή --

Από το τελευταίο ίχνος θωράκισης από την Αλήθεια.

Τώρα φωνάζεις τον Θεό, τώρα επιτέλους Τον καλείς,
Με την θριαμβευτική κραυγή της παράδοσης….


Πατέρα, στα Χέρια Σου παραδίδω ολόκληρο τον εαυτό μου. Τετέλεσται. Τελείωσε για πάντα.


Επάνω, επάνω ανυψώνεσαι, μακριά από τον τάφο που είναι η γη,
Εμποτισμένος με φως πλήρωσης.
Τώρα το πέπλο του ναού σου σκίζεται
Και η εκθαμβωτική ομορφιά του Υιού του Θεού
Αποκαλύπτεται θεαματικά.
Και τώρα η πιο συναρπαστική, θεσπέσια, θαυμάσια έκπληξη από τότε που έγινε
Ο χρόνος….

Είσαι ακόμα εσύ!

Το μόνο που έγινε είναι ότι
Ξύπνησες από ένα τρομακτικό όνειρο
Καταστροφής και θανάτου.
Η γη τελείωσε, έφυγε και ποτέ δεν υπήρξε
Βρίσκεσαι σπίτι σου στον παράδεισο από όπου δεν έφυγες ποτέ .
Και κάθε σκέψη αγάπης που είχες ποτέ
Όσο ονειρευόσουν, είναι μαζί σου ακόμα
Μαζί με όλες τις άλλες αιώνιες δημιουργίες σου.


-Master Teacher-
Από «Το Σημειωματάριο των Πνευματικών Δασκάλων»

Ο Παρατηρητής Εαυτός

.

.

Αυτό που συνήθως θεωρούμε ως εαυτό, έχει πολλές όψεις. Υπάρχει ο σκεπτόμενος εαυτός, ο συναισθηματικός εαυτός και ο λειτουργικός εαυτός ο οποίος κάνει τα πράγματα. Όλοι αυτοί μαζί συνιστούν τον εαυτό που μπορούμε να περιγράψουμε. Για παράδειγμα, μπορούμε να περιγράψουμε τη σωματική μας λειτουργία: πηγαίνουμε μια βόλτα, γυρίζουμε σπίτι, καθόμαστε. Συνήθως μπορούμε να περιγράψουμε πώς αισθανόμαστε όταν συγκινούμαστε ή αναστατωνόμαστε, τα αισθήματα μας εμφανίζονται, κορυφώνονται, και εξασθενούν σε ένταση. Μπορούμε επίσης να περιγράψουμε τις σκέψεις μας. Αυτές οι τρεις όψεις του εαυτού που μπορεί να περιγραφεί, αποτελούν τους πρωταρχικούς παράγοντες της ζωής μας.

Η συνήθεια του αναλυτικού νου να κατηγοριοποιεί και να κρίνει τα πράγματα και τις εμπειρίες μας μάς εγκλωβίζει σε μια παγιωμένη κατάσταση μηχανικών αντιδράσεων, οι οποίες φυσικά διαφεύγουν της επίγνωσής μας. Εδώ ταιριάζει απόλυτα η παρομοίωση του ανθρώπου με «μηχανή» η οποία λειτουργεί με συγκεκριμένο προγραμματισμό-άρα είναι εντελώς προβλέψιμη-.

Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι οι άκαμπτες απόψεις και κριτικές του νου κυριαρχούν στην εσωτερική μας πραγματικότητα και δεν επιτρέπουν παρά μόνο συναισθήματα έντασης και αρνητικότητας να παρουσιάζονται εκεί. Αν δεν συμφωνείτε με τα λεγόμενα, απλά παρατηρήστε πόσο πολύ είστε μέσα σας απασχολημένοι με θέματα αρέσκειας και απαρέσκειας πραγμάτων, προσώπων ή καταστάσεων, μόνο για μισή έστω ώρα .

Υπάρχει όμως και μια άλλη όψη για την οποία κάνουμε λόγο:

ο Παρατηρητής Εαυτός. Ποια είναι η ριζική διαφορά ανάμεσα στον παρατηρητή εαυτό και στις άλλες όψεις μας? Ποια είναι η φύση του?

Όταν αντιλαμβανόμαστε κάτι, υπάρχει ένα απειροελάχιστο διάστημα καθαρής επίγνωσης , που μεσολαβεί ανάμεσα στη βίωση της εμπειρίας και την εμφάνιση μιας σκέψης του αναλυτικού νου , η οποία θα αναγνωρίσει, θα ονοματίσει, θα ταξινομήσει και θα κατατάξει την εμπειρία/εικόνα σε κάποια από τις ήδη υπάρχουσες κατηγοριοποιήσεις του μυαλού, του εγωικού νου.

Αυτή η καθαρή επίγνωση είναι η Ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης , η συνειδητότητα. Η επίγνωση υπάρχει συνέχεια, πάντοτε, και δεν υπάρχει στιγμή που να μην έχουμε επίγνωση. Στην πραγματικότητα, η αίσθηση ότι υπάρχουμε είναι άμεση συνέπεια της παρουσίας της επίγνωσης. Όλα όσα αναγνωρίζονται να συμβαίνουν κάθε στιγμή, μέσα μας ή γύρω μας, αναγνωρίζονται γιατί υπάρχει η επίγνωση. Συνήθως νομίζουμε ότι αυτό που αναγνωρίζει και αντιλαμβάνεται τη ζωή είναι ο νους. Όμως, οι σκέψεις που συνιστούν στην πραγματικότητα τον ίδιο τον νου εμφανίζονται μετά την αντίληψη, την σχολιάζουν, την αναλύουν, την αποδέχονται ή την πολεμούν.

Προσοχή ή Παρατήρηση είναι η ικανότητά μας να παρατηρούμε και να παραμένουμε συνειδητοί καθώς εμφανίζονται οι αισθήσεις, τα συναισθήματα και οι σκέψεις. Όταν η Προσοχή παρατείνεται μέσω της χρήσης διάφορων τεχνικών, διαπιστώνουμε ότι η εμπειρία μας διαφοροποιείται, γίνεται πιο βαθιά και τελικά αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε και συναντάμε τον κόσμο γύρω μας. Όμως, λόγω της σχεδόν συνεχούς λειτουργίας και εσωτερικής κυριαρχίας του αναλυτικού νου, η παρουσία της Παρατήρησης μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο υπαρκτή στη ζωή μας αναλόγως της εξάσκησης που κάνουμε. Πολλές μορφές εσωτερικής πνευματικής εργασίας επικεντρώνονται ή και εξαντλούνται σε μια ποικιλία απλών και πιο σύνθετων τεχνικών εξάσκησης της Παρατήρησης. Τα αποτελέσματα είναι πάντοτε ανάλογα του βαθμού και της ποιότητας της εξάσκησης αυτής. Η Παρατήρηση λοιπόν είναι η δουλειά του Παρατηρητή. Ο Παρατηρητής παρατηρεί όχι μόνο τα εξωτερικά γεγονότα, αλλά κυρίως την εσωτερική κίνηση των σκέψεων και των συναισθημάτων σε συνάρτηση με τα εξωτερικά ερεθίσματα.

Σύμφωνα με μια παλιά ιστορία του Ζεν,

ένας μαθητής ζήτησε από τον Δάσκαλο Ichu: «Σας παρακαλώ γράψτε για μένα κάτι γεμάτο σοφία». Ο Δάσκαλος Ichu πήρε το πινέλο του και έγραψε μια λέξη: «Προσοχή». Ο μαθητής είπε, «Αυτό είναι όλο;» Ο Δάσκαλος έγραψε, «Προσοχή, Προσοχή». Ο μαθητής ενοχλήθηκε. «Αυτό δεν μου φαίνεται ιδιαίτερα βαθύ». Σε απάντηση ο Δάσκαλος Ichu έγραψε απλά, «Προσοχή, Προσοχή, Προσοχή». Εκνευρισμένος ο μαθητής ρώτησε, «Τι σημαίνει αυτή η λέξη ‘Προσοχή’;» Ο Δάσκαλος Ichu απάντησε, «Προσοχή σημαίνει Προσοχή».

Αντί για τη λέξη «προσοχή»-«παρατήρηση» θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη «επίγνωση» ή «συνειδητότητα».

Στην άσκηση της επίγνωσης, παρατηρούμε τις σκέψεις μας και το σφίξιμο στο σώμα μας επιστρέφοντας με όλη αυτή την πληροφορία στην παρούσα στιγμή. Πρόκειται για τη δυσκολότερη άσκηση που υπάρχει. Αν δεν καταφέρουμε να ξεφύγουμε πλήρως από το δεδομένο σκηνικό, παραμένουμε βυθισμένοι στις μικρές μας ανησυχίες. Στο κάτω-κάτω, οι ανησυχίες μας μάς καθιστούν το επίκεντρο των εξελίξεων, ή έτσι νομίζουμε. Το αποτράβηγμα από τις εγω-κεντρικές μας σκέψεις μοιάζει με βάδισμα μέσα σε σιρόπι: τα πόδια μας βγαίνουν απ’ το σιρόπι με δυσκολία για να ξανακολλήσουν αμέσως μετά. Μπορούμε να ελευθερωθούμε σιγά-σιγά. Αν όμως νομίζουμε ότι είναι εύκολο, είμαστε γελασμένοι.

.

Στη συστηματική εξάσκηση της Παρατήρησης, η πρώτη ανάγκη συνίσταται στην αναγνώριση της επικριτικής λειτουργίας του εγωϊκού νου. Τη στιγμή που γίνεται αυτή η αναγνώριση έχουμε μεταφερθεί στη θέση του καθαρού Παρατηρητή, που παρατηρεί όχι μόνο τα εξωτερικά γεγονότα, αλλά κυρίως την εσωτερική κίνηση των σκέψεων και των συναισθημάτων. Η καθαρή αυτή Παρατήρηση, η Προσοχή, δεν έχει ούτε ίχνος κριτικής, απόρριψης ή προτίμησης.
Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε ή να σταματήσουμε με βία την επικριτική λειτουργία του νου. Αυτό που απαιτείται στην εσωτερική εργασία είναι η καλλιέργεια της επίγνωσης του τι συμβαίνει, η καλλιέργεια της Παρατήρησης. Όλες οι αλλαγές ξεκινούν από τη νέα κατάσταση που σιγά-σιγά αρχίζει να δυναμώνει μέσα μας, ενώ ταυτόχρονα αδυνατίζει η δομή του εγωϊκού νου και της κυριαρχίας που ασκεί στην εσωτερική μας πραγματικότητα.

Ο καταλυτικός παράγοντας λέγεται Παρατηρητής – που- δεν -κρίνει.

Όλα τα περιγράψιμα μέρη αυτού που ονομάζουμε εαυτό μας, είναι περιορισμένα, έρχονται και φεύγουν μέσα σ' ένα χρονικό πλαίσιο. Ο Παρατηρητής εαυτός, όμως, δεν μπορεί να τοποθετηθεί σ' αυτήν την κατηγορία, όσο κι αν προσπαθήσουμε. Αυτό που παρατηρεί δεν μπορεί να βρεθεί και δεν μπορεί να περιγραφεί. Αν το αναζητήσουμε, δεν θα βρούμε τίποτα να υπάρχει εκεί. Αφού δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να γνωρίζουμε γι' αυτόν, μπορούμε να πούμε ότι είναι μια άλλη διάσταση.

Η καθαρή επίγνωση, παρόλο που είναι πάντα παρούσα, δεν είναι εύκολο να αναπτυχθεί και να διατηρηθεί λόγω της τάσης του νου να ασχολείται συνεχώς με σκέψεις. Χάνουμε εύκολα την προσοχή επειδή ο νους είναι τόσο απασχολημένος στο να δημιουργεί νοητική δραστηριότητα με συνέπεια να γεννηθούν συναισθήματα σχετικά με αυτές τις σκέψεις. Κι έτσι όταν εμφανίζονται τα συναισθήματα μάς κυριαρχούν εντελώς. Χωρίς παρατήρηση, η αποταύτιση από αυτά είναι πολύ δύσκολη έως αδύνατη, και το ίδιο ισχύει για την καθαρή επίγνωση.

Παρατηρούμε -ή κάνουμε συνειδητό- όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος από τους περιγράψιμους εαυτούς μας. Δεν υπάρχει τίποτα σχετικά με τον εαυτό μας που δεν θα έπρεπε να γίνει αντικείμενο λεπτομερούς ελέγχου. Αυτό δεν σημαίνει ότι σταματάμε τις άλλες δραστηριότητες. Ακόμη κι όταν είμαστε εντελώς απορροφημένοι στην καθημερινή μας ζωή, η λειτουργία της παρατήρησης συνεχίζει. Κάθε πλευρά του εαυτού μας η οποία δεν γίνεται αντικείμενο παρατήρησης, θα παραμένει θολή, συγκεχυμένη, μυστηριώδης. Θα μοιάζει ανεξάρτητη από εμάς, σαν να συμβαίνει εντελώς από μόνη της. Και στη συνέχεια θα παγιδευόμαστε μέσα της και θα οδηγούμαστε σε σύγχυση. Ένα καλό παράδειγμα είναι ο θυμός.

Όλοι μας, κάποια στιγμή, παρασυρόμαστε σε κάποια μορφή θυμού, ερεθιστικότητας, ζήλιας, ενόχλησης, ακόμη και κατάθλιψης. Μέσα από την παρατήρηση ανακαλύπτουμε σιγά-σιγά την ανατομία του θυμού και των άλλων συναισθηματικών σκέψεων.. Οι σκέψεις αυτές δεν είναι αληθινές συνδέονται όμως με τις αισθήσεις, με κάποιου είδους σωματική αίσθηση συστολής. Πρέπει να παρατηρούμε ακόμα και σε ποια σημεία οι μυς συστέλλονται και σε ποια όχι. Μερικοί θυμώνουν στο πρόσωπο τους, κάποιοι στις πλάτες τους, κάποιοι άλλοι παντού. Όσο περισσότερο γνωρίζουμε -τόσο πιο δυνατός είναι ο Παρατηρητής- τόσο λιγότερο μυστηριώδη είναι αυτά τα αισθήματα, και τόσο λιγότερο παγιδευόμαστε σ' αυτά.

Μπορούμε να ασκηθούμε στο να παρατηρούμε τον εαυτό μας καθώς θυμώνει: την εμφάνιση των σκέψεων, το μοτίβο τους, τις σωματικές αλλαγές, τη θερμότητα, την ένταση. Συνήθως δεν βλέπουμε τι συμβαίνει, γιατί όταν είμαστε θυμωμένοι ταυτιζόμαστε με την επιθυμία μας να έχουμε "δίκιο." Σ' ένα επεισόδιο θυμού θα πρέπει να γνωρίσουμε όλες τις σκέψεις που σχετίζονται με αυτό το συμβάν. Και βέβαια όλα τα συναισθήματα που αυτές οι σκέψεις μας γεννούν. Και τις συμπεριφορές που οδηγούμαστε κατόπιν αυτών, σκέψεων και συναισθημάτων. Είναι πολύ μεθυστικό το να είσαι θυμωμένος. Όταν ο θυμός είναι μεγάλος το βρίσκουμε δύσκολο να εργαστούμε μαζί του. Μια χρήσιμη πρακτική είναι να εργαζόμαστε με όλους τους μικρότερους θυμούς που συμβαίνουν κάθε μέρα. Όταν μπορούμε να εργαζόμαστε μαζί τους καθώς συμβαίνουν, μαθαίνουμε. Έτσι, όταν έρχονται οι μεγαλύτερες αναστατώσεις, οι οποίες κανονικά θα μας σάρωναν, δεν μας συμπαρασύρουν τόσο πολύ. Και με τον καιρό εγκλωβιζόμαστε στο θυμό όλο και λιγότερο.

.

Υπάρχει ένα παλιό κόαν σχετικά με κάποιον μοναχό ο οποίος πήγε στον δάσκαλο του και του είπε, "Είμαι ένα πολύ θυμωμένο άτομο, και θέλω να με βοηθήσετε." Ο δάσκαλος είπε, "Δείξε μου τον θυμό σου." Ο μοναχός είπε, "Ξέρετε, αυτή τη στιγμή δεν είμαι θυμωμένος. Δεν μπορώ να σας τον δείξω." Και ο δάσκαλος είπε, "Τότε είναι ολοφάνερο ότι δεν είσαι εσύ ο θυμός, αφού μερικές φορές ούτε καν υπάρχει."

Αυτό που είμαστε έχει πολλά πρόσωπα, αλλά αυτά τα πρόσωπα δεν είναι αυτό που είμαστε.

"Δεν είναι η παρατήρηση μια δυϊστική πρακτική; Γιατί όταν παρατηρούμε, κάτι παρατηρεί κάτι άλλο." Στην πραγματικότητα δεν είναι δυϊστική. Ο παρατηρητής είναι κενός. Αντί για έναν διαχωρισμένο παρατηρητή, θα έπρεπε να πούμε ότι υπάρχει μόνο παρατήρηση.

Στην αρχή δεν μπορούμε όμως να το συλλάβουμε αυτό. Αν ασκηθούμε αρκετά σοβαρά, μαθαίνουμε ότι όχι μόνο ο παρατηρητής είναι κενός, αλλά και το αντικείμενο της παρατήρησης είναι επίσης κενό. Αυτό όμως είναι το τελικό στάδιο της πρακτικής δεν χρειάζεται να ανησυχούμε γι' αυτό από την αρχή αρχή.

"Ποιος είναι;" ρώτησε ο Θεός.
"Είμαι εγώ."
"Φύγε," είπε ο Θεός ...
Αργότερα ...
"Ποιος είναι;" ρώτησε ο Θεός.
"Είσαι Εσύ."
"Έλα ," απάντησε ο Θεός.

Δεν υπάρχει κανείς που να είναι διαχωρισμένος από οτιδήποτε άλλο. Υπάρχει μόνο ζωή που ζει τον εαυτό της: ακοή, αφή, όραση, όσφρηση, σκέψη. Αυτή είναι η κατάσταση της αγάπης ή της συμπόνιας: όχι ότι "είμαι εγώ", αλλά ότι "είσαι Εσύ".

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος στο να κατανοήσουμε αυτό το: όχι ότι «είμαι εγώ» αλλά «είσαι Εσύ», είναι το να αυξηθεί η δύναμη του Παρατηρητή. Κάθε φορά που αναστατωνόμαστε το έχουμε χάσει. Αν παρατηρούμε δεν μπορούμε να αναστατωθούμε, γιατί ο παρατηρητής δεν αναστατώνεται ποτέ. "Το τίποτα" δεν μπορεί να αναστατωθεί. Αν λοιπόν μπορούμε να είμαστε ο Παρατηρητής, βλέπουμε κάθε «δράμα» με ενδιαφέρον και συμπάθεια, αλλά χωρίς να αναστατωνόμαστε.

Είναι πολύ δύσκολο κάποιος να είναι 100% ο παρατηρητής. Υπάρχει όμως τεράστια διαφορά ανάμεσα σε κάποιον που μπορεί να είναι τον περισσότερο καιρό και σε κάποιον που μπορεί να είναι σπάνια. Σκοπός της πρακτικής είναι να αυξήσουμε τον "απρόσωπο" χώρο. Παρ' ότι ακούγεται ψυχρό -και ως πρακτική είναι ψυχρή- δεν δημιουργεί ψυχρούς ανθρώπους. Ακριβώς το αντίθετο. Ούτε είναι κάτι το απόκοσμο. Σημαίνει, απλά, ότι όταν κοιτάζω κάποιο άλλο πρόσωπο, απλά το κοιτάζω, δεν προσθέτω 10.000 σκέψεις, 10.000 συναισθήματα σ' αυτό που βλέπω. Και αυτός είναι ο χώρος της συμπόνιας. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε να τον βρούμε. Είναι η φυσική μας κατάσταση, όταν όμως το εγώ, ο εγωικός νους, είναι απόν.

Αυτό που κάνει τη ζωή τόσο τρομακτική είναι το ότι αφηνόμαστε να παρασυρθούμε μέσα στα σκουπίδια του περιδινούμενου μυαλού μας. Δεν είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε.
Ας (το) παρατηρήσουμε........

για το κείμενο χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες απο εδώ .

Μήπως χαράμισες τη ζωή σου ;

Στην παρέα η σαρανταπεντάρα κυρία ξεχώριζε. Δεν άφηνε κανέναν να μιλήσει ! Το αγαπημένο της θέμα ; Ο πρώην άντρας της που πρόσφατα την παράτησε για μια αρκετά νεαρότερη γυναίκα.

«Χαράμισα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου μαζί του. Έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να είναι ευχαριστημένος»

«Τι ακριβώς έκανες ;» την ρώτησα

(Να προσέχετε τις ερωτήσεις σας. Είναι πολύ πιο επικίνδυνες από τις απαντήσεις. Ο άλλος πολλές φορές θεωρεί ότι δέχεται επίθεση)



«Ρωτάς τι έκανα ; Και τι δεν έκανα ! Το φαγητό του ήταν πάντα έτοιμο στην ώρα του, μόλις γύριζε από τη δουλειά. Τα ρούχα του πάντα πεντακάθαρα και σιδερωμένα. Το σπίτι έλαμπε και όλα ήταν στη θέση του. Κι εγώ τόσα χρόνια πάντα πρόθυμη να τον ακολουθήσω οπουδήποτε και να ικανοποιήσω κάθε επιθυμία του.»

«Λυπάμαι» της είπα, «αλλά έχω την αίσθηση ότι πράγματι έχασες τα χρόνια σου»

«Είδες που συμφωνείς ! Αλλά τι εννοείς ακριβώς ;»

«Μα όλα αυτά που αναφέρεις καλή μου, δεν είναι τα ουσιαστικά. Καλό φαγητό θα μπορούσε να πληρώσει σε ένα εστιατόριο και τα ρούχα του να τα καθαρίσει στο καθαριστήριο. Ακόμη και το σεξ σήμερα πολύ εύκολα μπορείς να το αγοράσεις. Για τον εαυτό σου τι έκανες αυτά τα χρόνια ;»

«Που να βρεθεί χρόνος για μένα ; το σπίτι, ο άνδρας μου, τα παιδιά …»




Έχασε τον εαυτό της μέσα στους ρόλους της συζύγου και της μητέρας. Αυτό την είχε καθοδηγήσει η κοινωνία να κάνει. Αυτό νόμιζε ότι ήταν το ουσιαστικό. Ήταν όμως αρκετό; Ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει τον εαυτό της τι ήταν ουσιαστικό για κείνη, ποιες ήταν οι δικές της ανάγκες, ποια ήταν η δική της αξία. Ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να αναζητήσει τον πραγματικό της εαυτό. Ο σύζυγος μετά από τόσα χρόνια ρουτίνας βρήκε πολύ πιο ενδιαφέρουσα την νεαρή κυρία και στο πρώτο φλερτάρισμα ξέχασε αμέσως τα καθαρά σεντόνια και το ζεστό φαγητό.



Δεν μπορείς να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου αν δεν αναπτύξεις το θαύμα που υπάρχει μέσα σου. Και το θαύμα που έχει κάθε άνθρωπος είναι η μοναδικότητά του. Κανένας άνδρας δε θα μπορούσε να εγκαταλείψει αυτή την γυναίκα αν ήταν σε θέση να ανακαλύψει την μοναδικότητά της και το απεριόριστο του εαυτού της και να το μοιράσει με τον σύντροφο της.

Η γυναίκα αυτή όμως δεν έκανε τον κόπο να κοιτάξει μέσα της και μπήκε μέσα στο πετσί του ρόλου που της είχαν παρουσιάσει οι άλλοι σαν σημαντικό, φτάνοντας έτσι να χάσει τον πραγματικό εαυτό της.

Η αλήθεια είναι όμως πως ποτέ δεν χάνουμε τον εαυτό μας οριστικά. Πώς να χάσεις κάτι που πάντα το κουβαλάς μαζί σου ; Το λάθος μας είναι ότι το ψάχνουμε έξω από μας. Είμαστε σίγουροι πως τα ουσιαστικά πράγματα κάπου αλλού πρέπει να βρίσκονται. Κι όμως είναι φορές που το νιώθουμε μέσα στα σωθικά μας να φωνάζει. «Είμαι εδώ ! Μέσα σου ! Κοίτα με! Βγάλε με έξω! Ανάπτυξέ με! Μοιράσου με, με τους άλλους !» Τότε η αναζήτησή σου στρέφεται στο σωστό δρόμο. Τότε ανακαλύπτεις ένα κομμάτι από την Ουσία.

Μέσα μας υπάρχει κάτι αναλλοίωτο και παραμένει πάντοτε στην ίδια ουσία και μπορούμε να το ονομάσουμε εαυτό ή ντάρμα (συμπαντικό νόμο) … αυτό που αλλάζει είναι μόνο ο νους ... ντάρμα είναι η απελευθέρωση απ όλα εκείνα που έχεις ταυτιστεί ... όταν ψάχνεις να το γνωρίσεις (με τον νου), δεν μπορείς να το βρεις, δεν μπορείς να το κρατήσεις μα δεν μπορείς και να το χάσεις (γιατί πάντα το έχεις) … γίνεται αντιληπτό μόνο όταν είσαι χαλαρός και χωρίς σκέψεις

Μποντιντάρμα - ο ιδρυτής του ΖΕΝ

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Πόσα πράγματα χάνουμε άραγε ;

Αφιερωμένο σε όσους κοιτάζουν, χωρίς να βλέπουν,
σε όσους ακούν, χωρίς ν' αφουγκράζονται
σε όσους καταλαβαίνουν, αλλά δεν εννοούν.

Σε όλους τους βιαστικούς της εποχής μας,
τους εργασιακά πολυάσχολους,
τους κουρασμένους,
τους αδιάφορους.

Σε όλους εμάς που οι αισθήσεις μας δεν "πιάνουν" την ομορφιά γύρω μας,
που δε βλέπουμε το πρόσωπο του άλλου,
που γίναμε χλιαροί στην αγάπη!

Ουάσιγκτον. Σταθμός του μετρό. Ένα κρύο πρωινό τον Γενάρη του 2007. Έπαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά. Στο διάστημα αυτό, περίπου 2 χιλιάδες άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι καθοδόν για τη δουλειά τους. Μετά από 3 λεπτά ένας μεσήλικας πρόσεξε ότι κάποιος έπαιζε μουσική. Βράδυνε το βήμα του, σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά προχώρησε βιαστικός για τον προορισμό του.

4 λεπτά αργότερα ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο: μια γυναίκα έριξε τα χρήματα στο κουτί του και χωρίς να σταματήσει συνέχισε το δρόμο της.

6 λεπτά, ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει, μετά κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατά.

10 λεπτά, ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το έσυρε βιαστικά να συνεχίσει, καθώς το παιδί σταμάτησε για να δει τον βιολιστή. Τελικά η μητέρα έσπρωξε δυνατά το παιδί και το παιδί ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι προς τα πίσω. Την ίδια αντίδραση είχαν και πολλά άλλα παιδιά. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, οι γονείς τα πίεζαν να προχωρήσουν.

45 λεπτά: ο μουσικός συνέχισε να παίζει. Μόνον 6 άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει. Περίπου 20 άτομα του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το ρυθμό τους. Συγκέντρωσε συνολικά 32 δολάρια.

1 ώρα: τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε παντού. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε ούτε υπήρξε έστω κάποιο ίχνος αναγνώρισης.



Κανείς δεν το 'ξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελλ, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου. Έπαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα βιολί αξίας 3.5 εκατομμυρίων δολαρίων. Δύο μέρες νωρίτερα, ο Τζόσουα Μπελλ γέμισε ασφυκτικά ένα θέατρο στη Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου άγγιξε τα 100 δολάρια.

Πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Ο Τζόσουα Μπελλ έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό στα πλαίσια ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η Ουάσιγκτον Ποστ για την αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Το ερώτημα που προέκυψε: σε ένα ουδέτερο περιβάλλον και σε ακατάλληλη ώρα, μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά; Σταματούμε για να την απολαύσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε ασυνήθιστα χωροχρονικά πλαίσια;

Ένα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το συγκεκριμένο πείραμα είναι:



Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν' ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα μουσικά όργανα ...
.

... πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε;

.

.

Μία Ιστορία Ζεν

Με αφορμή το υπέροχο και πληρέστατο άρθρο του Γιάννη για το Ζεν, θα ήθελα να παραθέσω μία ιστορία Ζεν που διάβασα.

Ο Γιοσού ρώτησε τον Δάσκαλο Νάνσεν:

- Ποια είναι η Οδός;

Ο Νάνσεν είπε:
- Η καθημερινή ζωή είναι η Οδός.

Ο Γιοσού ξαναρώτησε:
- Μπορεί να μελετηθεί;

Ο Νάνσεν είπε:
- Αν προσπαθήσεις να τη μελετήσεις θα βρεθείς πολύ μακριά της.

Και ο Γιοσού ρώτησε:
- Αν δεν την μελετήσω πώς θα καταλάβω ότι είναι η Οδός;

Ο Νάνσεν είπε:
- Η Οδός δεν ανήκει στον κόσμο της αντίληψης ούτε κι ανήκει στον κόσμο της μη αντίληψης. Η νοητικότητα είναι αυταπάτη και η μη νοητικότητα είναι χωρίς νόημα. Αν θέλεις να φθάσεις την πραγματική οδό πέρα από κάθε αμφιβολία, βάλε τον εαυτό σου στην ίδια ελευθερία με τον Ουρανό. Μην τον ονομάζεις ούτε καλό ούτε όχι καλό.

Με αυτά τα λόγια ο Γιοσού φωτίστηκε.

Θα πρέπει δηλαδή να ξεπεράσουμε την δυαδικότητα με την οποία μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο. Σκοπός είναι να βλέπουμε το άσπρο και το μαύρο ως δύο διαδοχικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Το «Καλό» μπορεί να είναι χειρότερο από το «καλύτερο» και το «Κακό» καλύτερο από το «χείριστο». Οπότε αν κάνω μία πράξη ενώ θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη αυτό σημαίνει ότι έπραξα καλό ή κακό η και τα δύο από όποια άποψη το δει κανείς;. Αν δώσω σε ένα ζητιανάκι λεφτά και αυτό πάει και αγοράσει ναρκωτικά και πεθάνει έπραξα καλό ή κακό τελικά ή ο χαρακτηρισμός αυτός εξαρτάται από την οπτική γωνία που το βλέπει κανείς και είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα – χαρακτηριστικό του δικού μας «ανθρώπινου» δυαδικού τρόπου σκέψης.

Από τις σημειώσεις ενός δάσκαλου του Θεού

-->

Βρίσκομαι εδώ για να βοηθήσω πραγματικά.

Είμαι εδώ για να εκπροσωπήσω Εσένα που με έστειλες.

Δεν χρειάζεται ν’ ανησυχώ για το τι θα κάνω και τι θα πω γιατί Εσύ που με έστειλες εδώ με καθοδηγείς κάθε στιγμή.

Πόσο ασφαλής είναι ο κόσμος!

Δεν υπάρχει τίποτα για να φοβηθώ!

Δεν υπάρχει στιγμή κατά την οποία η Φωνή Σου να μην κατευθύνει τις σκέψεις μου, να καθοδηγεί τις πράξεις μου και να οδηγεί τα βήματα μου.

Βαδίζω σταθερά προς την αλήθεια. Δεν γίνεται να πάω πουθενά αλλού, διότι η Φωνή Σου είναι η μόνη Φωνή και ο μόνος Οδηγός που μου έχει δοθεί.

Δεν περιφρουρώ τον παλιό τρόπο σκέψης μου πια.

Τον παραδίδω σε Σένα, βέβαιη ότι θα τον διορθώσεις και ότι θα με οδηγήσεις ευγενικά στην αληθινή μου κατοικία.

Θα θεραπεύομαι καθώς Σε αφήνω να με διδάσκεις να θεραπεύω ∙ καθώς Σε αφήνω να με διδάσκεις να συγχωρώ. Δεν συγχωρώ μέσω της δικής μου δύναμης. Συγχωρώ μέσω της δικής Σου δύναμης μέσα μου, την οποία θυμάμαι καθώς συγχωρώ.

Beat Zen, Συντηρητικό Ζεν και Ζεν

Το ακόλουθο δοκίμιο του Alan Watts εμφανίστηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του '58 στο περιοδικό Chicago Review και αναδημοσιεύτηκε με ωρισμένες προσθήκες από την City Lights Books του Σαν Φρανσίσκο, επειδή φαινόταν ως ένα καλό πλαίσιο για τη συζήτηση σχετικά με την επιρροή του Ζεν στη δυτική τέχνη και επειδή το πρωτότυπο δημοσιεύθηκε πριν από την κυκλοφορία του βιβλίου « Οι Αλήτες του Ντάρμα » του Τζακ Κέρουακ. Αυτή η εκδοχή περιέχει κάποιες περαιτέρω προσθήκες και διορθώσεις. Η μετάφρασή μου είναι περισσότερο εννοιολογική και λιγότερο φιλολογική. Δίνω δηλαδή έμφαση στην συνεπή μεταφορά του νοήματος του κειμένου, παρά στην ακριβή κατά λέξη μετάφραση.

Γιάννης Γ. Αυγουστάτος


Νόμιζα ότι το πρωτότυπο αυτού του δοκιμίου είχε κάνει πολύ σαφή τη θέση μου για το Ζεν, τόσο του" beat" τύπου όσο και του "συντηρητικού". Ήταν φανερό ότι δεν χρησιμοποίησα τη λέξη "συντηρητικό" ως προσβολή, δεδομένου ότι δεν τοποθετήθηκα από την οπτική γωνία του beat. Αλλά μετά από ένα άρθρο του Stephen Mahoney, "Η εδραίωση του Ζεν" που εμφανίστηκε στο The Nation, τον Οκτώβριο του '58, άρχισε να κυκλοφορεί η φήμη ότι ήμουν υπέρμαχος του "συντηρητικού" Ζεν. Με τον όρο αυτό υποδείκνυα τις επίσημες και παραδοσιακές ιαπωνικές σχολές Ζεν , Rinzai και Soto, στις οποίες στην πραγματικότητα ανήκουν πολλοί Δυτικοί. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι και εγώ δεν αντιπροσωπεύω αυτές τις σχολές. Δεν είναι ότι δεν τις σέβομαι ή ότι βρίσκομαι σε διαμάχη με αυτές, αλλά λόγω ιδιοσυγκρασίας, δεν μου αρέσει να λαμβάνω θέση σε θέματα αυτού του είδους. Δεν αυτοπροσδιορίζομαι ούτε ως βουδιστής Ζεν. Πράγματι, η πτυχή του Ζεν που με ενδιαφέρει δεν μπορεί να οργανωθεί, διδαχθεί, μεταδοθεί, επισημοποιηθεί ή περικλεισθεί σε οποιοδήποτε είδος συστήματος.
Δεν μπορεί να μαθευτεί, γιατί ο καθένας θα πρέπει να το το ανακαλύψει μόνος του. Σύμφωνα με τα λόγια του Πλωτίνου: "Είναι μια φυγή του μόνου προς τον Μόνο" και όπως επίσης λέει ένα παλιό ποίημα Zen:
« Αν δεν το βρείτε μέσα σας, πού θα πάτε για να το βρείτε;»

Αυτή είναι, κατά κάποιο τρόπο, η κοινή θέση σ'ολόκληρη τη βουδιστική παράδοση. Αυστηρά μιλώντας, δεν υπάρχουν δάσκαλοι Ζεν επειδή το Ζεν δεν έχει τίποτα να διδάξει. Από το απώτερο παρελθόν αυτοί που δοκίμαζαν αυτή την οδό απέρριπταν πάντα επίδοξους μαθητές, όχι μόνο για να ελέγξουν την ειλικρίνεια τους, αλλά και για να καταστήσουν σαφές ότι η εμπειρία της αφύπνισης (Satori) δεν επιτυγχάνεται εάν την κυνηγάει κανείς και σε κάθε περίπτωση δεν είναι κάτι που μπορεί να αποκτηθεί ή να συμβεί τεχνητά. Όμως, οι αναζητητές της αλήθειας αρνήθηκαν επανειλημμένα να δεχτούν αυτό το "όχι", ως απάντηση και σ'αυτή την κατάσταση οι σοφοί Ζεν απάντησαν με ένα είδος Τζούντο. Συνειδητοποιώντας τη ματαιότητα της απλής απάντησης στον ερευνητή, που ψάχνοντας δεν θα έβρισκε, άρχισαν να απαντούν με κοάν(koans),άλλα ερωτήματα με σκοπό να τονώσουν την ερευνητική προσπάθεια, για να την κάνουν να εκραγεί στη συνέχεια με όλη τη δύναμή της, έτσι ώστε ο μαθητής να κατανοήσει την ανοησία του να ψάχνει τον εαυτό του - όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά και μέσα στον ίδιο!. Στο σημείο αυτό ο μαθητής επιτυγχάνει το Ζεν. Ξέρει ότι είναι ένα με τα πάντα και δεν χωρίζει πλέον τον εαυτό του από το σύμπαν ψάχνοντας για κάτι.
Επιφανειακά αυτό φαίνεται να είναι μια κανονική σχέση δάσκαλου - μαθητή. Αλλά στην πραγματικότητα είναι αυτό που οι βουδιστές αποκαλούν upaya ή "λεπτά μέσα", γνωστό ως η τέχνη του να "δίνεις ένα κίτρινο φύλλο σε παιδιά που κλαίνε επειδή θέλουν χρυσό." Κατά τη διάρκεια των αιώνων, ωστόσο η διαδικασία της απόρριψης του προγράμματος σπουδών, η απάντηση στα ερωτήματα με άλλα ερωτήματα, έγινε όλο και πιο επίσημη. Ιδρύθηκαν ναοί και ινστιτούτα όπου δίδεται μια τυπική εκπαίδευση και αυτό με τη σειρά του δημιούργησε προβλήματα ιδιοκτησίας, διοίκησης και κανόνων πειθαρχίας, αναγκάζοντας τον βουδισμό Ζεν να λάβει τη μορφή της ιεραρχίας παραδοσιακού τύπου. Το φαινόμενο αυτό συνεχίστηκε στην Άπω Ανατολή μέχρι να γίνει μέρος του τοπίου και μερικά από τα μειονεκτήματά του εξουδετερώθηκαν από το γεγονός ότι φαίνεται να είναι απόλυτα φυσικό. Δεν υπάρχει τίποτα το " εξωτικό ή εξαιρετικό " σ'αυτό το φαινόμενο. Ακόμα και οι οργανωμένες δομές μπορούν να αναπτυχθούν με φυσικότητα. Αλλά μου φαίνεται ότι η μεταφύτευση αυτού του στιλ Ζεν στη Δύση θα ήταν κάτι τελείως τεχνητό. Θα γινόταν απλά μια ακόμη από τις πολλές οργανώσεις λατρείας με τις πνευματικές αξιώσεις της, με τα προεξοφλημένα ενδιαφέροντα και τις ομάδες των πιστών και επιπλέον με το μειονέκτημα της σνομπιστικής έλξης που θα εξασκούσε το Ζεν ως «πολύ εξωτική» μορφή του Βουδισμού. Ας αφήσουμε το Ζεν να εξαπλωθεί στη Δύση χωρίς τυπικότητες, όπως είναι η συνήθεια της λήψης του τσαγιού. Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να το χωνέψουμε καλύτερα. Η αφομοιώση κάποιου τόσο κινέζικου όπως το Ζεν είναι δύσκολο τόσο για τους Αγγλοσάξονες όσο και για τους Ιάπωνες. Στην πραγματικότητα, ακόμη και αν η λέξη "Ζεν" είναι ιαπωνική, και παρόλο που η Ιαπωνία είναι τώρα η πατρίδα του, ο βουδισμός Ζεν, είναι μια δημιουργία της κινέζικης δυναστείας των T'ang. Δεν κάνω αυτή την εισαγωγή για να υπογραμμίσω, για μια ακόμη φορά, τις αμετάδοτες λεπτές αποχρώσεις των ξένων πολιτισμών. Το θέμα είναι απλά ότι οι άνθρωποι που αισθάνονται μια βαθιά ανάγκη να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους, έχουν δυσκολία στην κατανόηση των απόψεων εκείνων που δεν συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο, και ο κινέζοι που δημιούργησαν το Ζεν ήταν από το ίδιο καλούπι με τον Laotzu, που αιώνες νωρίτερα, είχε πει: « Αυτοί που δικαιολογούν τον εαυτό τους δεν είναι πειστικοί». Πράγματι, η ανάγκη να αποδείξεις ότι η θέση σου είναι η σωστή προκάλεσε πάντα μια αίσθηση γελοίου στους κινέζους, δεδομένου ότι τόσο ως κομφουκιανοί όσο και ως ταοϊστές (όσο διαφορετικές κι αν είναι αυτές οι φιλοσοφίες σε άλλους τομείς) οι κινέζοι εκτιμούσαν πάντοτε τον άνθρωπο που κατάφερνε να «αποστασιοποιείται». Στον Κομφούκιο φαινόταν πολύ καλύτερο να είναι κανείς καλόκαρδος παρά ενάρετος και στους μεγάλους ταοϊστές Laotzu και Chuang-tzu, φαινόταν πάντα προφανές ότι δεν θα μπορούσε να υπάρχει δίκιο χωρίς να άδικο, δεδομένου ότι τα δύο άκρα ήταν αναπόσπαστα, όπως οι δύο πλευρές ενός νομίσματος . Ο Chuang-Tzu έλεγε: «Αυτοί που θέλουν να έχουν καλή κυβέρνηση χωρίς τη σχετική κακοδιοίκηση, και το σωστό χωρίς το αντίστοιχο λάθος δεν κατανοούν τις αρχές του σύμπαντος ».
Στα δυτικά αυτιά αυτά τα λόγια μπορεί να φανούν κυνικά και ο κομφουκιανικός θαυμασμός για τη φρόνηση και το συμβιβασμό μπορεί να φαίνεται μια επίδειξη αδυναμίας και έλλειψη αρχών. Στην πραγματικότητα, αυτές αντανακλούν μια θαυμαστή κατανόηση και σεβασμό για αυτό που αποκαλούμε ισορροπία της φύσης. Ένα παγκόσμιο όραμα της ζωής, όπως το Τάο ή μια μεταφυσική αντίληψη της φύσης στην οποία καλό και το κακό, δημιουργικές και καταστροφικές δυνάμεις, σοφία και η ανοησία, είναι οι άρρηκτοι πόλοι της ύπαρξης. « Το Tao, έλεγε ο Chung-Yung, είναι αυτό το πράγμα από το οποίο δεν μπορεί να διαχωριστεί κανείς. Κάθε τι , από το οποίο μπορείτε να χωριστείτε δεν είναι το Τάο». Έτσι, η σοφία δεν είναι να προσπαθείς να διαιρέσεις το καλό από το κακό, αλλά να μάθεις να τα καβαλικεύεις, όπως ένα κομμάτι φελλού επιπλέει στις κορυφές και τα βυθίσματα των κυμάτων. Στις ρίζες της κινεζικής ζωή υπάρχει μια εμπιστοσύνη στο καλό και το κακό της φύσης, η οποία μπορεί να φαίνεται ιδιαίτερα ξένη στους ανθρώπους εκπαιδευμένους στην μανιχαϊκή άποψη του εβραιο-χριστιανικού πολιτισμού. Ωστόσο, είναι πάντα προφανές για τους κινέζους ότι ένας άνθρωπος που δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του δεν μπορεί να εμπιστευτεί ούτε και την δυσπιστία του και θα πρέπει επομένως να βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση σύγχυσης. Για αρκετά διαφορετικούς λόγους από τους δυτικούς, οι Ιάπωνες έχουν την τάση να είναι αμήχανοι με τον εαυτό τους, επειδή έχουν μια τέτοια οξεία αίσθηση ανθρώπινου σεβασμού όση το και δικό μας μεταφυσικό αίσθημα της αμαρτίας. Αυτό συμβαίνει κυρίως στην κλάση πιο ευαίσθητη στο Ζεν, εκείνη των σαμουράι. Η Ruth Benedit στο βιβλίο της με τίτλο «Το χρυσάνθεμο και το σπαθί», είχε, νομίζω, απόλυτο δίκιο όταν είπε ότι η έλξη που ένιωθε η κάστα των σαμουράι για το Ζεν προερχόταν από τη δύναμη που είχε αυτή η φιλοσοφία να απελευθερώνει από μια αυτοσυνείδηση εξαιρετικά ενοχλητική, λόγω του τύπου της εκπαίδευσης των νέων. Επιταγή αυτής της αυτοσυνειδησίας είναι η υποχρέωση που οι Ιάπωνες αισθάνονται να ανταγωνιστούν με τον εαυτό τους, μια απαίτηση η οποία μετατρέπει κάθε τέχνη και γνώση σε ένα μαραθώνιο αυτοπειθαρχίας. Αν και η έλξη του Ζεν έγκειται στη δυνατότητα που προσφέρει για να απελευθερωνει από αυτή την αυτοσυνειδησία, η ιαπωνική έκδοση του Ζεν πολεμούσε τη φωτιά με τη φωτιά, υπερβαίνοντας το «εγώ που κρίνει τον εαυτό του» με το να το οδηγεί σε μία τέτοια ένταση ώστε να να την κάνει να εκραγεί. Πόσο πολύ απέχουν από την πρακτική των ιαπωνικών μοναστηριών Ζεν, τα λόγια του μεγάλου δασκάλου T'ang-Chi Lin: « Στο Βουδισμό δεν υπάρχει χώρος για τη χρήση της προσπάθειας. Να είστε απλοί, φυσιολογικοί, αυθόρμητοι. Φάτε το φαγητό σας, χωνέψτε, και όταν είστε κουρασμένοι πηγαίνετε να ξαπλώσετε. Η άγνοια θα γελάσει μαζί μου, αλλά ο σοφός θα καταλάβει». Ωστόσο, το πνεύμα αυτών των λέξεων είναι επίσης πολύ μακριά από ένα ορισμένο είδος Δυτικού Ζεν, που χρησιμοποιεί αυτήν την φιλοσοφία για να δικαιολογήσει την μποέμικη ζωή, που δεν είναι παρά μια ισχυρή αυτοάμυνα. Δεν υπάρχει κανένας ειδικός λόγος που να δικαιολογεί την εξαιρετική εξάπλωση του ενδιαφέροντος για το Ζεν στη Δύση, κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Η γοητεία που εξασκούν οι τέχνες, στο σύγχρονο πνεύμα της Δύσης, το έργο του Suzuki, ο πόλεμος με την Ιαπωνία, η γοητεία των " διηγήσεων Ζεν "και η έλξη που ασκεί μια φιλοσοφία μη-εννοιολογική και εμπειρική μέσα σε κλίμα επιστημονικού σχετικισμού - όλα αυτά εξηγούν την επιτυχία του Ζεν. Μπορούν επίσης να αναφερθούν οι ομοιότητες μεταξύ του Zen και εκείνων των τάσεων καθαρά δυτικών, όπως η φιλοσοφία του Wittgenstein, ο υπαρξισμός, η γενική σημασιολογία, η μεταγλωσσική του BL Whorf και ορισμένες πτυχές της φιλοσοφίας της επιστήμης και της ψυχοθεραπείας. Υπάρχει πάντα στο παρασκήνιο, η ασαφής ανησυχία μας για την επιτήδευση και το αφύσικο τόσο του χριστιανισμού, με την πολιτικά τακτοποιημένη της κοσμολογία όσο και της τεχνολογίας, με την ιμπεριαλιστική εκμηχάνιση του φυσικού κόσμου, μέσα στον οποίο ο ίδιος ο άνθρωπος αισθάνεται ξένος. Στην πραγματικότητα και οι δύο αντανακλούν μια ψυχολογία στην οποία ο άνθρωπος ταυτίζεται με τη νοημοσύνη και τη συνειδητή βούληση που διαχωρίζονται από τη φύση και την ελέγχουν, όπως ο Θεός-αρχιτέκτονας, με βάση την εικόνα του οποίου είναι χτισμένη αυτή η εκδοχή του ανθρώπου. Η ανησυχία πηγάζει από την υποψία ότι η προσπάθειά μας να κυβερνήσουμε τον κόσμο απ' έξω είναι ένας φαύλος κύκλος, στον οποίο θα είμαστε καταδικασμένοι σε διαρκή αϋπνία προκειμένου να τον ελέγχουμε και να τον επιτηρρούμε επ' αόριστον. Στον δυτικό που αναζητεί την αρμονία του ανθρώπου και της φύσης εξασκείται μια γοητεία που υπερβαίνει κατά πολύ αυτό που είναι καθαρά συναισθηματισμός στον νατουραλισμό του Ζεν - στα τοπία Ma-yuan και Sesshu, στην τέχνη που είναι ταυτόχρονα πνευματική και κοσμική, που αντιπροσωπεύει το μυστικισμό με νατουραλιστικούς όρους και, στην πραγματικότητα, ποτέ δεν φαντάστηκε ένα διαχωρισμό μεταξύ των δύο. Ιδού μια κοσμοθεωρία που δίνει μια βαθιά αναζωογονητική αίσθηση του συνόλου, σε έναν πολιτισμό όπου το πνευματικό και το υλικό, το συνειδητό και το ασυνείδητο έχουν διαχωριστεί με καταστροφικές συνέπειες. Για το λόγο αυτό, ο κινεζικός ανθρωπισμός και ο νατουραλισμός του Ζεν μας ξυπνάνε το ενδιαφέρον πολύ περισσότερο παρά ο ινδικός Βουδισμός ή η Vedanta. Αν και αυτές οι φιλοσοφίες έχουν θαυμαστές στη Δύση, μου φαίνεται ότι οι οπαδοί τους είναι κυρίως απογοητευμένοι χριστιανοί - άτομα σε αναζήτηση μιας φιλοσοφίας πιο εύλογης από την χριστιανική μεταφυσική, για να συνεχίσουν την έρευνα, κατ 'ουσίαν χριστιανική, του θαυμαστού. Ο ιδανικός άνθρωπος του ινδικού Βουδισμού είναι σαφώς ένας υπεράνθρωπος, ένας γιόγκι που κατέχει την απόλυτη κυριαρχία της φύσης του, η οποία ταιριάζει απόλυτα με το ιδανικό επιστημονικής φαντασίας του σούπερμαν. Αντίθετα, ο Βούδας ή ο αφυπνισμένος για το κινέζικο Ζεν είναι « φυσιολογικός, καθόλου εξαιρετικός» : είναι ανθρώπινος , πνευματώδης όπως οι πλανόδιοι μοναχοί Ζεν, όπως περιγράφονται από τους Mu-chi και Liang-k'ai. Αυτά τα πράγματα μας προσελκύουν διότι σε αυτά για πρώτη φορά συναντάμε την έννοια ενός σοφού και άγιου, η οποία δεν είναι μακρινή και απραγματοποίητη.

Ο σοφός Ζεν δεν είναι υπεράνθρωπος, αλλά πλήρως ανθρώπινος και προπάντων δεν είναι ένας μεγαλοπρεπής και άφυλος ασκητής. Επίσης στο Ζεν το Satori, η εμπειρία της αφύπνισης στην «πρωταρχική ενότητά μας με το σύμπαν» φαίνεται, όσο κι αν μας ξεφεύγει, πάντα προ των πυλών. Υπάρχει, επίσης, η δυνατότητα να συναντήσουμε ανθρώπους στους οποίους συνέβη ακριβώς αυτό και αυτοί δεν είναι πλέον μυστήριοι αποκρυφιστές των Ιμαλαΐων ή σκελετικοί γιόγκις ενός άσραμ. Είναι αντίθετα άνθρωποι σαν εμάς, αλλά πολύ πιο άνετοι στον κόσμο, που επιπλέουν πιό εύκολα στον ωκεανό της ανασφάλειας και της παροδικότητας. Πάνω απ 'όλα πιστεύω ότι Ζεν συναρπάζει πολλά άτομα στην μετα- χριστιανική Δύση, διότι δεν κηρύττει, δεν ηθικολογεί, δεν επιπλήττει, όπως ο εβραιο-χριστιανικός προφητισμός. Ο βουδισμός δεν αρνείται την ύπαρξη ενός σχετικά περιορισμένου πεδίου, στο οποίο η ανθρώπινη ζωή μπορεί να βελτιωθεί με την τέχνη και την επιστήμη, με τη λογική και την καλή θέληση. Αλλά θεωρεί αυτό το πεδίο δραστηριότητας αν και σημαντικό, δευτερεύον, μιας συγκριτικά απεριόριστης σφαίρας, στην οποία τα πράγματα είναι όπως είναι, όπως ήταν πάντα και θα είναι για πάντα. Μια σφαίρα εντελώς πέρα από τις κατηγορίες του καλού και του κακού, την επιτυχίας και της αποτυχίας, την προσωπικής υγείας και της ασθένειας. Από την μια πλευρά αυτή είναι η σφαίρα του μεγάλου σύμπαντος. Κοιτάζοντας τη νύχτα τον ουρανό δεν κάνουμε συγκρίσεις μεταξύ σωστών αστεριών και λάθος αστεριών, ούτε μεταξύ αστερισμών σωστά ή άσχημα τοποθετημένων . Τα αστέρια είναι από τη φύση τους μικρά και μεγάλα, φωτεινά και θαμπά. Ωστόσο, η σφαίρα ως σύνολο έχει μια ομορφιά και μια μαγεία που μερικές φορές μας κάνει ν' ανατριχιάζουμε από δέος. Από την άλλη πλευρά, αυτή είναι και η σφαίρα της ανθρώπινης ζωής, της καθημερινότητας, που θα μπορούσε να ονομαστεί υπαρξιακή. Στην πραγματικότητα υπάρχει μια άποψη από την οποία οι ανθρώπινες υποθέσεις είναι, επίσης, πέραν του καλού και του κακού, όπως τα αστέρια, και από το οποίο οι πράξεις μας, οι εμπειρίες μας και τα συναισθήματά μας δεν μπορούν να κριθούν περισσότερο απ'ότι μπορεί να κριθεί η διαφορά ύψομέτρου μεταξύ των κορυφών και των κοιλάδων, σε μια οροσειρά. Αν και είναι πέρα από κάθε ηθική και κοινωνική εκτίμηση, αυτό το επίπεδο της ανθρώπινης ζωής μπορεί επίσης να θεωρηθεί εξίσου εκπληκτικό και τρομακτικό, όπως το μεγάλο σύμπαν. Αυτό το συναίσθημα μπορεί να γίνει ιδιαίτερα οξύ όταν το ατομικό εγώ προσπαθεί να διεισδύσει στην ίδια του τη φύση, να εξερευνήσει τις εσωτερικές πηγές των ενεργειών του και της συνείδησής του. Στην πραγματικότητα εδώ ανακαλύπτει ένα μέρος του εαυτού του, το πιο οικείο και μεγάλο, που είναι πρωτόγνωρο και πέρα από την κατανόηση και τον έλεγχό του. Αν και μπορεί να φανεί περίεργο, το εγώ ανακαλύπτει ότι το κέντρο και τη φύση του είναι πέρα από αυτόν τον ίδιο! Όσο βαθύτερα διεισδύω στον Εαυτό μου, τόσο πιο πολύ «εγώ» δεν είμαι ο «εαυτός μου» και όμως, αυτό είναι το αληθινό Κέντρο μου! Εδώ συναντώ τις εσωτερικές μου διεργασίες, που λειτουργούν αυτόνομα, αυθόρμητα, όπως η περιστροφή των ουρανίων σωμάτων και η περιπλάνηση των σύννεφων. Όσο περίεργη και άγνωστη μπορεί να φανεί στην αρχή, αυτή η πλευρά του εαυτού μου, αντιλαμβάνομαι σύντομα ότι είναι ο Εαυτός μου, πολύ περισσότερο απ'ότι ότι είναι το επιφανειακό μου εγώ. Αυτό δεν είναι μοιρολατρεία ή αιτιοκρατία, επειδή δεν υπάρχει πλέον κανείς που να είναι προδιαγεγραμμένος ή καθοδηγούμενος, δεν υπάρχει τίποτα που δεν γίνεται από αυτό το βαθύ "Εγώ". Η διαμόρφωση του νευρικού μου συστήματος, όπως και η διαμόρφωση των αστεριών, προέρχονται από Αυτή την ίδια Αρχή , που είναι και ο αληθινός " Εαυτός μου." Από αυτή την άποψη, και εδώ η γλώσσα αποκαλύπτει τα όριά της πολύ ξεκάθαρα, ανακαλύπτω ότι δεν μπορώ να αποφύγω από το να δράσω ή να πειραματιστώ αρκετά ελεύθερα, αυτό που είναι πάντοτε το «σωστό», με την ίδια λογική που τ' αστέρια είναι πάντα στη σωστή τους θέση . Σύμφωνα με τα λόγια του Hsiang-yen :


« Δεν υπάρχει ανάγκη για τεχνητή εκπαίδευση
πραγματικά, κινούμενος όπως θέλω, εκφράζω το αρχαίο Τάο ».
Μπορείτε να διαβάσετε το πλήρες κείμενο στη διεύθυνση
http://autognosia.pblogs.gr/2010/03/593932.html

Η επιστήμη της δύναμης της προσευχής με συναίσθημα

Βοηθήστε τον εαυτό σας, την οικογένεια και όλη την κοινωνία με την δύναμη της ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΜΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ.

Ο επιστήμονας Michel Braden έχει δημιουργήσει ένα ντοκυμαντέρ με εντυπωσιακές πληροφορίες και παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι οι σκέψεις, οι επιθυμίες και τα συναισθήματα μας έχουν άμεση επίδραση στο υλικό κόσμο που ζούμε. Δείχνει ξεκάθαρα ότι μπορούμε να αλλάξουμε την φύση του κόσμου που ζούμε, με τη συνειδητή χρήση του νου μας και τον οραματισμό της επιθυμητής για μας πραγματικότητας, οταν ο οραματισμός γίνεται με θετικό συναίσθημα. Μπορείτε να δείτε τις πληροφορίες αυτές σε 7 μέρη στο YouTube με Ελληνικούς υπότιτλους

Να είστε πάντα καλά

Κατακλυσμοί στην ιστορία της ανθρωπότητας

Ζούμε σε μια εποχή που η καταστροφολογία δίνει και παίρνει, έργα γυρίζονται σχετικά με τον «επικείμενο κατακλυσμό» το 2012, ιστορίες για την αναστροφή των πόλων της Γης και σε συνδυασμό με τις δύσκολες στιγμές που περνάμε λόγω της δημοσιονομικής και οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα η ψυχολογία πολλών έχει φθάσει στο Ναδίρ ανησυχώντας για το αν θα υπάρξει φως στον νορίζοντα.

Γράφω λοιπόν αυτό το άρθρο σχετικά με τους κατακλυσμούς που γνώρισε η Ανθρωπότητα κατόπιν έντονης επιθυμίας και παρότρυνσης του φίλου μου Δημήτρη και στον οποίο το αφιερώνω.

Κατά την ελληνική μυθολογία έγιναν στην Ελλάδα συνέβησαν τρεις Κατακλυσμοί, του Ωγύγου, Δαρδάνου και Δευκαλίωνος :

(Α) Κατακλυσμός του Ωγύγου
Ο πρώτος Κατακλυσμός συνέβη βασιλεύοντος του Ωγύγου και γι’ αυτό πήρε το όνομα του. Τότε πλημμύρισε η Αττική και οι κάτοικοι της, άλλοι μεν πνίγηκαν και άλλοι - όσοι πρόλαβαν - την εγκατέλειψαν.

Τούτο συνέβη επειδή ο Κηφισός ποταμός πλημμύρισε και έπνιξε την Αττική και την Βοιωτία [Παυσ. Βοιωτικά Ε’ 1 και Η’, Σχόλ. Απόλλων. Γ’1177 κ.α.] Λένε δε ότι τότε φάνηκε σημείο παράξενο στο δίσκο της Αφροδίτης, επειδή μετεβλήθηκε και η διάμετρος και το σχήμα και το χρώμα και η τροχιά της. Ο Freret νομίζει ότι το παράδοξον ουράνιο σώμα ήταν κάποιος κομήτης και όχι η Αφροδίτη, και μάλιστα στην διατριβή του τεκμηριώνει ότι ήταν εκείνος ο κομήτης που φάνηκε και το 1680 {Κάστωρ παρ’ Αυγουστίν. Πολ. Θ’ . θ’ Ιη’. Ή Υπομνήματ. Ακαδ.τόμ. Ι’ σελ. 357} και υποθέτουν ότι αυτός ο κομήτης πέρασε πολύ κοντά στη Γη, ή ότι μέρη τούτου χτύπησαν τη Γη και δημιούργησαν πελώριο παλιρροϊκό κύμα, το οποίο προξένησε ασύλληπτη καταστροφή. Πιθανολογούν δε ότι εξ αιτίας αυτής της φυσικής καταστροφής εξηφανίσθη ο Προκατακλυσμιαίος Αιγαιατικός Πολιτισμός. Ο Κατακλυσμός του Ωγύγου χρονολογείται την Ογδόη Εποχή, δηλαδή πριν 25.000 περίπου χρόνια (25.000 χρόνια Προ Εποχής).

(Β) Κατακλυσμός του Δαρδάνου

Για τον κατακλυσμό αυτό γνωρίζουμε ότι συνέβη μεγάλη πλημμύρα και σκέπασε τις πεδιάδες της Αρκαδίας και τα όρη δεν ήσαν ικανά να θρέψουν τους κατοίκους. Έτσι έμεινε εκεί μόνον ο Δίμας με μέρος των κατοίκων.

Ο Δάρδανος και Ιασίων με τους υπόλοιπους Αρκάδες πέρασαν στην Σαμοθράκη και έκτισαν ναόν προς τους Θεούς. Επειδή δε η Σαμοθράκη δεν ήταν ικανή να τους θρέψει, διότι ήταν σχετικά άγονη, έμεινεν εκεί μόνον ο Ιασίων με μερικούς άλλους, ο δε Δάρδανος πέρασε με τους υπολοίπους στην Ασία. Με αυτό συμφωνούν και οι γενεές, διότι ο Δάρδανος ήταν μίαν γενεά μεταγενέστερη του Πάλλαντος. Από το γένος του Δαρδάνου ως την γενεά του Έκτορος μεσολαβούν επτά γενεές. Άρα ο Δάρδανος πήγε πολύ προ του Τρωικού Πολέμου στην Ασία και είναι προπάτωρ των Τρώων, οι οποίοι ήσαν επίσης Έλληνες, πριν εκβαρβαρισθούν αργότερον. Ο Κατακλυσμός του Δαρδάνου συνέβη το 9.000 περίπου χρόνια Π. Ε

(Γ) Κατακλυσμός του Δευκαλίωνος
Κάποτε οι άνθρωποι είχαν γίνει τόσο κακοί, που ο Δίας αποφάσισε να τους εξαφανίσει με κατακλυσμό. Τότε ο Τιτάνας Προμηθέας, ο αδελφός του Άτλαντα, συμβούλεψε το γιο του τον Δευκαλίωνα, να κατασκευάσει μια κιβωτό για να σωθεί. Ο Δευκαλίων κατασκεύασε την κιβωτό και έβαλε μέσα τα απαραίτητα εφόδια. Όταν άρχισε να βρέχει ασταμάτητα, κλείστηκε μέσα μαζί με τη γυναίκα του την Πύρρα, η οποία ήταν κόρη του Επιμηθέα (ο άλλος αδερφός του Άτλαντα) και της Πανδώρας. Ο Δίας έριξε πολλή βροχή χωρίς διακοπή. Το νερό γέμισε τα ποτάμια, αυτά φούσκωσαν, ξεχείλισαν και παρέσυραν ό,τι βρήκαν μπροστά τους, αγαθά και ψυχές. Οι πεδιάδες έγιναν λίμνες και οι πολιτείες βούλιαξαν και χάθηκαν κάτω από τα νερά. Στο τέλος μόνο μερικές βουνοκορφές φαίνονταν πάνω σε μια απέραντη θάλασσα. Η κιβωτός με τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα έπλεε πάνω στα νερά εννιά μερόνυχτα. Ύστερα κάθισε στη κορφή του Παρνασσού ή όπως άλλοι έλεγαν, στην Όθρη ή στον Άθω ή στη Δωδώνη. Όταν η βροχή επιτέλους σταμάτησε και τα νερά αποτραβήχτηκαν, ο Δευκαλίων και η Πύρρα βγήκαν από την κιβωτό, και αφού ξαναπάτησαν τη γη , χωρίς να έχουν πάθει τίποτα, έκαναν θυσία στο Δία να τον ευχαριστήσουν για τη σωτηρία τους. Ο "θεός" δέχθηκε καλόκαρδα την προσφορά τους και έστειλε τον αγγελιοφόρο του Ερμή να τους πει να του ζητήσουν όποια χάρη θέλουν. Τότε ο Δευκαλίων και η Πύρρα ζήτησαν από το "θεό" ανθρώπους. Ο "θεός" δεν αρνήθηκε και σύμφωνα με τις οδηγίες του ο Δευκαλίων και η Πύρρα σκέπασαν τα πρόσωπά τους, προχωρούσαν, έπαιρναν λιθάρια από τη γη και τα έριχναν πίσω τους, χωρίς να γυρίσουν να κοιτάξουν. Όταν έπεφταν τα λιθάρια του Δευκαλίωνα, ή γη έβγαζε άντρες, όπου έπεφταν τα λιθάρια της Πύρρας η γη έβγαζε γυναίκες. Έτσι έγινε ένας νέος λαός από τα λιθάρια της γης, άσχετος με τους κατ' αυτό απογόνους του Δευκαλίωνα και της Πύρρας.

Από τη μυθολογία συμπεραίνουμε ότι ο Δευκαλίωνας. σαν γιος του Προμηθέα, αδελφού του Άτλαντα ήταν απ' ευθείας απόγονος των Τιτάνων και Ατλάντων. Πολλοί ισχυρίζονται ότι ήταν πλοίαρχος των Ατλάντων και όταν έγινε κατακλυσμός βρέθηκε με το πλοίο του στα χωρικά ύδατα της Θεσσαλίας και γλίτωσε με τη φαμελιά του και το πλήρωμα του πλοίου - κιβωτού. Την ιστορία του τη μυθοποίησαν και καταγράφηκε σαν μυθικό πρόσωπο! Κι' όμως οι γραφές τον θέλουν πρώτο βασιλιά της Θεσσαλίας και γεννήτορα - πατέρα του Έλληνα, από τον οποίο πήρε το όνομα η Ελλάδα και οι Έλληνες. Ο Δευκαλίων, λοιπόν, και οι δικοί του ήταν οι μόνοι που γλίτωσαν από τον τρομερό κατακλυσμό, σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία. Αλλά σε πιο κατακλυσμό αναφέρεται η Ελληνική μυθολογία; Μήπως στο παγκόσμιο κατακλυσμό που σύμφωνα με τον Πλάτωνα έγινε γύρω στο 9600 π.Χ. και βυθίσθηκε η Ατλαντίδα μέσα σε μια μέρα και νύχτα; Η ημερομηνία αυτή επιβεβαιώνεται και από τις παραδόσεις άλλων αρχαίων λαών. Ή μήπως υπήρχε και άλλος κατακλυσμός μικρότερος, γύρω στο 7000 π.Χ. ή ακόμα και στο 5000 π.Χ, όπως πολλοί μελετητές παραδέχονται, στον οποίο βυθίσθηκε και το υπόλοιπο τμήμα της Ατλαντίδας που επέζησε; Αν ισχύει η δεύτερη εκδοχή τότε αυτό σημαίνει ότι η Ατλαντίδα δεν καταποντίστηκε στα γρήγορα αλλά σταδιακά, και σ' αυτό το σημείο ο Πλάτων σφάλει. Τ' ότι υπήρχαν πολλοί κατακλυσμοί, όμως, το αναφέρει και ο Πλάτων στο διάλογο "Τίμαιος" (22CD και 23 Β).

Στα κεφάλαια αυτά ο Πλάτων αναφέρει ένα μέρος της συζήτησης που είχε κάνει ο Σόλων με τους ιερείς της Αιγύπτου. Αναφέρουμε, τα συγκεκριμένα κεφάλαια(22ABCD, 23B):

" ...Κάποτε που θέλησε ο Σόλων να τους παρασύρει (εννοεί: τους ιερείς της Αιγύπτου) να μιλήσουν για τα παλιά γεγονότα, άρχισε να τους διηγείται για όσα εδώ στην Αθήνα θεωρούνται αρχαιότατα. Για τον Φορωνέα, τον οποίο ονόμασαν πρώτο και για τη Νιόβη και για τα μετά τον κατακλυσμό. Διηγήθηκε επίσης για τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα, πως διεβίωσαν μετά τον κατακλυσμό, και για τους απογόνους τους, και προσπάθησε να καθορίσει πόσα έτη παρήλθον από όσα έλεγε και να χρονολογήσει. Κάποιος από τους ιερείς πολύ ηλικιωμένος, του είπε τότε: ...Πολλές καταστροφές ανθρώπων έχουν γίνει και θα γίνουν από πολλά αίτια, οι πλέον μεγαλύτερες από πυρκαγιές και κατακλυσμούς, και οι μικρότερες από αμέτρητα άλλα αίτια. Π.χ. η παράδοση που επικρατεί εις τη χώρα σας ότι δηλαδή κάποτε οΦαέθων, ο γιος του Ηλίου, αφού έζευξε το άρμα του πατρός του, επειδή δεν είχε την ικανότητα να ακολουθήσει τον ίδιο με τον πατέρα του δρόμο, και πυρπόλησε ότι υπήρχε πάνω στη γη και ο ίδιος κτυπηθείς από κεραυνό εφονεύθη, αυτό λέγεται ως μύθος, ενώ η πραγματικότητα είναι η παράλλαξη (σημείωση: μεταβολή της κυκλικής κίνησης) των περιστρεφομένων γύρω από τη γη ουρανίων σωμάτων που προκαλεί καταστροφή για πολλά χρόνια, από τις πυρκαγιές, των όντων πάνω στη γη....".

Και παρακάτω ο Αιγύπτιος ιερέας λέει στο Σόλωνα (23B): " Όσα λοιπόν είπες προηγουμένως, Σόλων, για τις δικές σας παραδόσεις περί γενεαλογιών, ελάχιστα διαφέρουν από παιδικά παραμύθια. Διότι εσείς ενθυμείσθε μόνο ένα κατακλυσμό της γης (σημείωση: τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα), ενώ έγιναν πολλοί πιο παλιά....."

Στο επόμενο άρθρο θα αναφερθούμε στους κατακλυσμούς που πιθανώς αναφέρονται οι Αιγύπτιοι ιερείς…