Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Η αχρηστία του πλούτου



(Απόσπασμα από το «De rerum Natura» του Λουκρήτιου)


«Σου δίνει τέρψη το να κάθεσαι να παρακολουθείς από τη στεριά τις σκληρές δοκιμασίες του άλλου που παραδέρνει μες στην απέραντη θάλασσα, την ώρα που οι άνεμοι σηκώνουν τα κύματα και την κάνουν να λυσσομανά. Όχι βέβαια γιατί ηδονίζεσαι με τα ξένα βάσανα, μα γιατί είναι γλυκό να βλέπεις από τι κακά έχεις γλιτώσει εσύ ο ίδιος. Όπως κι είναι ευχάριστο να βλέπεις τις σκληρές μάχες να μαίνονται πέρα στους κάμπους, χωρίς να σε αγγίζει ο κίνδυνος.

Τίποτε όμως δεν είναι πιο γλυκό από το να είσαι θρονιασμένος στα ύψη τα οχυρωμένα από τις γνώσεις και τη διδασκαλία των σοφών, κι από τις γαλήνιες αυτές κατοικίες σκύβοντας να ρίχνεις το βλέμμα στους άλλους και να τους βλέπεις να τρέχουν πέρα δώθε, ψάχνοντας στα τυφλά το δρόμο της ζωής, να συναγωνίζονται σε εξυπνάδα, να μαλώνουν για την ευγενή τους καταγωγή, να μοχθούν μέρα και νύχτα και να τσακίζονται να σκαρφαλώσουν στην κορυφή του πλούτου ή να κατακτήσουν την εξουσία.




Ω, κακόμοιρα ανθρώπινα μυαλά και τυφλωμένες καρδιές! Σε τι σκοτάδια, σε τι κινδύνους κυλάει ο λίγος χρόνος της ζωής σας! Δεν ακούτε λοιπόν την κραυγή της φύσης που διαλαλεί την επιθυμία της, από το κορμί να φύγει κάθε πόνος και το πνεύμα να νιώσει ευδαιμονία ελεύθερη από έγνοιες και αγωνίες; Το βλέπουμε πως δε χρειάζεται το κορμί πολλά πράγματα. Κάθε τι που διώχνει τον πόνο, μπορεί και πολλές απολαύσεις να προσφέρει. Η ίδια η φύση τότε δεν ζητά μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Αν το σπίτι δεν έχει χρυσά αγάλματα εφήβων να κρατούν στο δεξί το χέρι αναμμένες δάδες και να φωτίζουν τα νυχτερινά φαγοπότια, αν το σπίτι δεν αστραποβολεί από ασήμια και χρυσάφια, αν δεν αντιλαλούν κιθάρες μες στα στολισμένα σαλόνια, εμάς μας είναι αρκετό να ξαπλώνουμε στο τρυφερό χορτάρι, φίλοι με φίλους στην ακροποταμιά, κάτω από τα σκιερά κλαδιά ενός μεγάλου δέντρου μας είναι αρκετό να μπορούμε να διασκεδάζουμε με λίγα έξοδα, ιδίως αν μας χαμογελά ο καιρός, κι η εποχή ραίνει το καταπράσινο χορτάρι με λουλούδια.




Ο καυτός πυρετός δεν αφήνει γρηγορότερα το κορμί που ξαπλώνει πάνω σε κεντητά στρώματα και σε άλικες πορφύρες, απ' o’τι το κορμί που 'ναι ξαπλωμένο σ' ένα φτωχικό στρωσίδι.Κι αφού τα πλούτη κι η ευγενική καταγωγή κι η δόξα του θρόνου δεν ωφελούν σε τίποτα το κορμί, θα πρέπει να σκεφτούμε πως ούτε και το πνεύμα ωφελούν. Μήπως τάχα, την ώρα που βλέπεις τις λεγεώνες σου να κάνουν πολεμικές ασκήσεις στο πεδίο του Άρεως και να προελαύνουν ορμητικά, και μήπως, την ώρα που παρακολουθείς τα γυμνάσια του στόλου σου στην ανοιχτή θάλασσα, θα τρομάξουν οι δεισιδαιμονίες σου και θα πάρουν δρόμο και θα φύγει απ' την ψυχή σου ο φόβος του θανάτου, αφήνοντας την λεύτερη, απαλλαγμένη από το άγχος;»



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Αιρετικόν Εγκόλπιον


Δεν θα μπορούσε να υπάρχει ανώτερη θρησκεία από την αγάπη που ακόμη κοιμάται μέσα μου, από τον ναό που βρίσκεται θαμμένος εντός μου.

Αυτό τον ναό, το ναό της συμπόνιας, το ναό της ενότητας, το ναό της αγάπης καλείται σήμερα η ανθρωπότητα αλλά και κάθε άνθρωπος ξεχωριστά να ανοικοδομήσει.

Της αγάπης που συντονίζει πάσα την πλάση. Της αγάπης που αφυπνίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Της αγάπης που αφυκτιά και προσπαθεί να αναπνεύσει κάτω από το βάρος των πεποιθήσεων που έντεχνα η κοινωνία έχει αποθέσει μέσα μας. Της θείας αγάπης από την οποία τα πάντα προέρχονται και προς την οποία τα πάντα τείνουν να επιστρέψουν.




Η διαδικασία της απελευθέρωσης αυτής της θείας ενέργειας, η διαδικασία προς τη φώτιση ουσιαστικά, δεν είναι καθόλου εύκολη. Απαιτεί αυξημένη επίγνωση και συνειδητότητα. Μπορεί να είναι ένας υπέροχος, μοναδικός για τον καθένα δρόμος, αλλά είναι τόσο δύσκολος και επώδυνος που κάποιες στιγμές δεν τον αντέχουμε. Όταν αφαιρούνται από πάνω μας κομμάτια που έχουν συνδεθεί τόσο στενά με την ύπαρξή μας, κομμάτια που έχουμε προσκολληθεί τόσο πολύ μαζί τους ώστε να νομίζουμε ότι αυτά ήμαστε κι αυτά μας προσδιορίζουν, υποφέρουμε αβάσταχτα.

Δυστυχώς ο άνθρωπος είναι ταυτισμένος με αυτό που κάνει εξωτερικά και ξέχασε αυτό που είναι. Ξέχασε το βάθος της ύπαρξής του και ότι μέσα σ’ αυτό βρίσκεται ο αληθινός του εαυτός, η αληθινή μακαριότητα, η αληθινή ευδαιμονία, ο αληθινός Θεός. Δεν μπορεί να βρεθεί αυτή η ευδαιμονία σε κανένα μοναστήρι, σε κανένα ναό, σε κανένα τζαμί. Οι ιεροτελεστίες είναι απλώς εξωτερικοί τρόποι. Είναι μάταιη η προσπάθεια της θρησκείας να θυμίσει στους ανθρώπους πράγματα. Αν οι ίδιοι οι ιεράρχες και οι αρχηγοί των θρησκειών είναι μακριά από αυτή την ευδαιμονία πως έχουν την αξίωση να την μεταφέρουν στους άλλους; Ποια η διαφορά της δίψας για εξουσία ενός πολιτικού και ενός ιεράρχη; Το κίνητρό τους είναι το ίδιο. Η άσκηση εξουσίας και δύναμης μέσα από τον εγωισμό.




Για να μπορέσει να θυμηθεί ο άνθρωπος πρέπει να αρχίσει να βιώνει και πάλι αυτή τη βαθιά αγάπη και τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπό του. Όσο αυτή η θεία ενέργεια θα βαθαίνει, τόσο θα παρασέρνει σαν άγριος ποταμός τα εμπόδια που έχουμε τοποθετήσει στο δρόμο της, και θα μας ξεπλένει από κάθε αρνητικό συναίσθημα. Όσο η φωτιά της αγάπης δυναμώνει τόσο μας φέρνει πλησιέστερα στην αληθινή ύπαρξη μας. Οι άνθρωποι όμως δε θέλουν να θυμηθούν. Οι άνθρωποι έχασαν τον εαυτό τους μέσα στους ρόλους τους, στη διαφοροποίηση της μόρφωσής τους, στην οικονομική τους επιφάνεια και στη διαφορετικότητα του φύλου τους. Η διαστροφή της ανθρώπινης φύσης έκανε τους ανθρώπους να φοβούνται να εκφράσουν τα αισθήματά τους, να τα κρύβουν και να τα καταπιέζουν. Πως μπορείς ποτέ να περιμένεις να καταλάβεις και να σεβαστείς τα συναισθήματα κάποιου άλλου αν δε μπορείς να σεβαστείς τα συναισθήματα του ίδιου σου του εαυτού; Έτσι βλέπουμε χιλιάδες ανθρώπους να κάνουν δουλειές που δεν τους αρέσουν, να είναι παντρεμένοι με ανθρώπους που δεν αγαπάνε και να μιλάνε με μια γλώσσα που δεν ευφραίνει την καρδιά τους. Βλέπουμε ανθρώπους να μετράνε την ασφάλειά τους με τα λεφτά στην τράπεζα και την περηφάνια τους με τα πτυχία και τα υλικά επιτεύγματά τους.




Οι άνθρωποι μαζί με τον εαυτό τους ξέχασαν και την θεία καταγωγή τους. Όλοι αναφερόμαστε στο Θεό. Ξεχνάμε όμως ότι για να τον προσεγγίσουμε πρέπει να εξορίσουμε μια για πάντα τους δικούς μας προσωπικούς θεούς που λατρεύουμε καθημερινά. Ο Θεός είναι η ανώτατη κατάσταση ύπαρξης και συνείδησης. Αν εμείς επιμένουμε στη δική μας κατάσταση συνείδησης και ζούμε αποκλειστικά αυτή τη δική μας πραγματικότητα, τότε αυτόματα αποκλείουμε τη δυνατότητα να τον συναντήσουμε. Το να βαδίζεις στο μονοπάτι του Θεού, στο μονοπάτι προς τη φώτιση, σημαίνει να αφιερώνεις όλο σου το νου, όλο σου το σώμα, όλη σου την ψυχή στη διαδικασία της δημιουργίας του εαυτού κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού. Είναι μια από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα, από στιγμή σε στιγμή δράση ύψιστης συνειδητότητας. Είναι η συνεχής συνειδητή διαδικασία ανοικοδόμησης του αληθινού μας εαυτού.

Η διαδικασία της αποκάλυψης της αληθινής μας φύσης είναι ένας δρόμος για ήρωες. Είναι ο δρόμος για τους πολεμιστές του φωτός, για τους επαναστάτες της αγάπης, γι’ αυτούς που δεν αντέχουν το ψέμα και την υποκρισία. Είναι ο δρόμος που βάδισε ο Χριστός. Γι’ αυτόν που πιστά θα τον ακολουθήσει, θα είναι πάντα ανοιχτός και στρωμένος με απίστευτη ομορφιά και αγάπη. Κάποιοι θα τον πάρουν από το χέρι και θα τον οδηγήσουν στα πρώτα του βήματα. Έπειτα οφείλει κι αυτός να απλώσει το χέρι με συμπόνοια για να τραβήξει αυτούς που έπονται… Συνοδοιπόροι είμαστε όλοι με τον ίδιο προορισμό…




Το κλειδί της επιστροφής, το κλειδί την απελευθέρωσής μας από την μοναξιά και της ευθυγράμμισης με την θεία ενέργεια που δονεί το σύμπαν, θα μπορούσαμε να το συνοψίσουμε με μια φράση :

«Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν»

Όχι γιατί το δίδαξε ο Χριστός ∙ όχι γιατί έτσι πρέπει ∙ αλλά γιατί έχουμε την γνώση και το βίωμα ότι ο πλησίον μας είναι ο εαυτός μας, ότι

ο πλησίον και ο εαυτός είναι ΕΝΑ.



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Άδειο Καλάμι


Ο Τιλόπα είπε: Ξάπλωσε σαν άδειο καλάμι, νιώθοντας άνετα με το σώμα σου.

Αυτή είναι μια από τις ιδιαίτερες μεθόδου του Τιλόπα. Κάθε δάσκαλός έχει τη δική του ιδιαίτερη μέθοδο, μέσα από την οποία έχει φτάσει και μέσα από την οποία θέλει να βοηθήσει τους άλλους.

Αυτή είναι η ειδικότητα του Τιλόπα: «Ξάπλωσε σαν άδειο καλάμι, νιώθοντας άνετα με το σώμα σου.»

Ένα καλάμι είναι εντελώς κενό μέσα. Όταν ξεκουράζεσαι, νιώσε απλώς πως είσαι σαν καλάμι – εντελώς άδειος και κενός μέσα σου. Το δέρμα σου, τα κόκαλά σου, το αίμα σου, όλα είναι μέρη του καλαμιού και μέσα υπάρχει κενός χώρος.




Όταν κάθεσαι με εντελώς σιωπηλό και αδρανές στόμα, η γλώσσα αγγίζει τον ουρανίσκο και υπάρχει σιωπή. Ούτε τρεμουλιάζεις με σκέψεις – απλώς παρατηρείς παθητικά το νου – ούτε περιμένεις κάτι συγκεκριμένο.

Νιώσε σαν άδειο καλάμι. Και ξαφνικά αρχίζει να χύνεται μέσα σου απέραντη ενέργεια. Γεμίζεις με το άγνωστο, με το μυστηριακό, με το θεϊκό. Ένα άδειο καλάμι γίνεται φλάουτο και το θείο αρχίζει να παίζει μέσα του. Από τη στιγμή που είσαι άδειος, τότε δεν υπάρχει εμπόδιο για να μπει μέσα σου το θείο.

Δοκίμασέ το αυτό. Είναι ένας από τους ωραιότερους διαλογισμούς – ο διαλογισμός του να γίνεις ένα άδειο καλάμι.

Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτε άλλο. Απλώς γίνε αυτό και όλα τα άλλα θα συμβούν. Ξαφνικά, αισθάνεσαι πως κάτι κατεβαίνει μέσα στην κενότητά σου.

Είσαι σαν μήτρα και μια καινούργια ζωή μπαίνει μέσα σου, ο σπόρος πέφτει μέσα σου. Κι έρχεται μια στιγμή που το καλάμι εξαφανίζεται εντελώς.





Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...


ΑΝΗΛΙΚΟΣ ΚΑΤΑ ΦΥΣΗ – ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΠΑΡΑ ΦΥΣΗ


Παρατηρείστε στην παραπάνω φωτογραφία την κατά φύση συμπεριφορά ενός ανθρώπου σε παιδική ηλικία, που παίζει, δίχως να δίνει σημασία στον παραλογισμό τριγύρω του. Δεν τού έχουν “κάψει” ακόμα τον εγκέφαλο στο σχολείο, στην οικογένεια, στην κοινωνία με θεούς, πατρίδες, παραδόσεις κ.λπ..

Όταν ολοκληρωθεί η “εκπαίδευσή” του, το “κάψιμο” δηλαδή τού εγκεφάλου του, θα αποκοπεί από τη φύση του και θα σέρνεται κι αυτός στους ναούς με το πρόσωπο στο πάτωμα και τουρλωμένα τα οπίσθια...


Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Η αλχημεία του σύμπαντος


Το συναίσθημα είναι η δύναμη που έλκει. Αυτό που φοβόσαστε έντονα θα το βιώσετε. Ένα ζώο, που το θεωρείτε μια κατώτερη μορφή ζωής (παρ’ όλο που τα ζώα δρουν με περισσότερη ακεραιότητα και μεγαλύτερη συνέπεια απ’ ότι οι άνθρωποι), ξέρει αμέσως αν το φοβάστε. Τα φυτά, που τα θεωρείτε μια ακόμη κατώτερη μορφή ζωής, ανταποκρίνονται στους ανθρώπους που τα αγαπούν πολύ καλύτερα από ότι σ’ εκείνους που δε δίνουν δεκάρα γι’ αυτά.

Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι συμπτωματικό. Δεν υπάρχει σύμπτωση στο σύμπαν, μόνο ένα μεγαλειώδες σχέδιο.

Το συναίσθημα είναι ενέργεια σε κίνηση. Όταν κινείς ενέργεια τότε δημιουργείς αποτέλεσμα. Αν κινήσεις αρκετή ενέργεια, τότε δημιουργείς ύλη. Η ύλη είναι συμπυκνωμένη ενέργεια. Ενέργεια που έχει τεθεί σε κίνηση, που έχει συναθροιστεί. Αν χειριστείς την ενέργεια για αρκετό χρόνο και με έναν ορισμένο τρόπο, τότε θα έχεις ύλη. Κάθε δάσκαλος καταλαβαίνει αυτό το νόμο. Είναι η αλχημεία του σύμπαντος. Είναι το μυστικό όλης της ζωής.




Η σκέψη είναι καθαρή ενέργεια. Κάθε σκέψη που κάνεις, που έκανες ποτέ και που θα κάνεις κάποτε είναι δημιουργική. Η ενέργεια της σκέψης σου ποτέ, μα ποτέ, δεν πεθαίνει. Ποτέ. Διοχετεύει το είναι σου και το νου σου μέσα στο σύμπαν που εκτείνεται για πάντα. Μια σκέψη είναι για πάντα.

Όλες οι σκέψεις συμπυκνώνονται. Όλες οι σκέψεις συναντούν άλλες σκέψεις και διασταυρώνονται σε ένα απίστευτο λαβύρινθο ενέργειας, σχηματίζοντας ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο σχέδιο άφατης ομορφιάς και απίστευτης πολυπλοκότητας.

Η όμοια ενέργεια έλκει όμοια ενέργεια, σχηματίζοντας (για να χρησιμοποιήσουμε απλά λόγια) “όγκους” ενέργειας όμοιου είδους. Όταν αρκετοί τέτοιοι “ όγκοι” διασταυρώνονται, τότε συναντούν ο ένας τον άλλον, “κολλάνε” ο ένας στον άλλον (για να χρησιμοποιήσουμε άλλον ένα απλό όρο). Χρειάζεται να “συγκολληθεί” μια ασύλληπτα τεράστια ποσότητα ενέργειας, έτσι ώστε να σχηματίσει ύλη. Όμως θα σχηματιστεί ύλη από την καθαρή ενέργεια. Στην πραγματικότητα είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί να σχηματιστεί. Όταν η ενέργεια γίνει ύλη, τότε θα παραμείνει ύλη για μεγάλο διάστημα, εκτός κι αν η δομή της αποδιοργανωθεί από μια αντίθετη ή ανόμοια μορφή ενέργειας. Αυτή η ανόμοια ενέργεια, δρώντα; πάνω στην ύλη, κυριολεκτικά τη διαμελίζει απελευθερώνοντας την καθαρή ενέργεια από την οποία είχε συντεθεί.




Αυτή, σε στοιχειώδεις όρους, είναι η θεωρία πίσω από την ατομική σας βόμβα. Ο Αϊνστάιν πλησίασε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο – πριν ή μετά από αυτόν – στην ανακάλυψη, την εξήγηση και την λειτουργικότητα του δημιουργικού μυστικού του σύμπαντος.

Θα πρέπει τώρα να καταλαβαίνεις καλύτερα το πώς άνθρωποι με τα ίδια μυαλά μπορούν να εργαστούν μαζί για να δημιουργήσουν μια ευνοούμενη πραγματικότητα. Η φράση: “όποτε δύο ή περισσότεροι συγκεντρώνονται εν ονόματί Μου” αποκτά πολύ περισσότερο νόημα.

Φυσικά, όταν ολόκληρες κοινωνίες σκέπτονται με έναν ορισμένο τρόπο, τότε πολύ συχνά συμβαίνουν εκπληκτικά πράγματα, όχι όμως απαραίτητα όλα επιθυμητά. Για παράδειγμα, μια κοινωνία που ζει μέσα στο φόβο, πολύ συχνά – στην πραγματικότητα αναπόφευκτα – μορφοποιεί εκείνο που φοβάται περισσότερο.




Παρόμοια, μεγάλες κοινότητες ή συναθροίσεις ομάδων βρίσκουν συχνά τη συνδυασμένη σκέψη (ή αυτό που ορισμένοι άνθρωποι ονομάζουν κοινά προσευχή) μια δύναμη που παράγει θαύματα.

Και πρέπει να γίνει σαφές ότι ακόμη και άτομα – αν η σκέψη (προσευχή, ελπίδα, όνειρο, φόβος) τους είναι εκπληκτικά ισχυρή – μπορούν από μόνα τους να προκαλέσουν τέτοια αποτελέσματα. Ο Ιησούς το έκανε αυτό τακτικά. Κατανοούσε το πώς να χειρίζεται την ενέργεια και την ύλη, πώς να την αναδιατάσσει, πώς να την ανακατανέμει και πώς να την ελέγχει απόλυτα. Πολλοί δάσκαλοι το γνωρίζουν αυτό.

Κι εσείς μπορείτε να το γνωρίσετε αυτή τη στιγμή.


Από το βιβλίο : «Συζήτηση με το Θεό»

του Neale Donald Walsh





Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Ταύτιση και παρατήρηση


Το εγώ μέσα μας είναι αυτό , με το οποίο ταυτιζόμαστε από άγνοια. Δεν ταυτιζόμαστε με τον πραγματικό μας εαυτό, αλλά με τον φανταστικό εαυτό. Ταυτιζόμαστε με το σώμα. Σκέφτεται, μια γυναίκα, είμαι ηθοποιός, και βλέπει ότι είναι πολύ όμορφη όταν είναι είκοσι χρονών, αλλά όταν φτάσει στα σαράντα και αρχίσει να έχει γκρίζα μαλλιά και ρυτίδες, παθαίνει κατάθλιψη. Αρχίζει να μην ικανοποιείται από τη ζωή, γιατί είχε ταυτιστεί με το σώμα, που δεν είναι πια όσο όμορφο ήταν. Αυτή είναι μια λανθασμένη ταύτιση και προέρχεται από το εγώ. Πολλοί διάσημοι άνθρωποι υποφέρουν από αυτό. Ταυτίζονται με το φυσικό σώμα, με την φυσική τους εμφάνιση. Είναι ταύτιση με το εγώ στο φυσικό επίπεδο.




Ζούμε σε αυτή την κατάσταση της πλάνης, νομίζοντας ότι είμαστε αυτό το σώμα. Είναι όμως δυνατόν αυτό το σώμα, που ήταν διαφορετικό πριν από είκοσι χρόνια, που ήταν διαφορετικό πριν από δέκα χρόνια, που ήταν διαφορετικό χθες, σήμερα, και που θα είναι διαφορετικό αύριο, να είναι η αμετάβλητη πραγματικότητα μέσα μας;

Κοιτάξτε μετά τις πέντε αισθήσεις σας. Κι αυτές αλλάζουν συνέχεια. Μήπως είμαστε οι αισθήσεις μας; Κι όχι μόνο αυτό, μπορείτε να παρατηρείτε το σώμα. Ποιος είναι αυτός που παρατηρεί; Νομίζουμε ότι είναι ο νους. Για μια ορισμένη περίοδο στη ζωή μας διατηρούμε την εντύπωση ότι ο νους μας είναι αυτός που παρατηρεί το σώμα μας και ξαφνικά έρχεται μια μέρα που ανακαλύπτουμε ότι παρατηρούμε το νου μας. Τι είναι λοιπόν αυτό; Μπερδευόμαστε. Η ταυτότητά μας τότε μετατοπίζεται κατά εκατόν ογδόντα μοίρες.




Και καθώς αναπτυσσόμαστε, βλέπουμε ότι ο νους μας είναι γεμάτος από πανέμορφες κλίσεις, αλλά και απαίσιες τάσεις. Βλέπουμε μέσα στον ίδιο μας τον νου το καλό και το κακό. Αυτή είναι η φύση του νου. Αναγνωρίζουμε την ίδια φύση και στα άλλα άτομα, ξέρουμε όμως πλέον ότι αυτό είναι μόνο ο νους τους, δεν είναι οι ίδιοι, ο εαυτός τους.

Καθώς λοιπόν προοδεύουμε πνευματικά, προσπαθούμε να εξακριβώσουμε τι είναι αυτό που παρατηρεί. Αυτά είναι τα σημεία που προηγούνται της εισόδου μας στο στάδιο του διαλογισμού. Χρειαζόμαστε πλέον το διαλογισμό για να προχωρήσουμε. Δεν είναι δυνατόν να αντιληφθούμε με τη διάνοιά μας ποιος παρατηρεί το νου. Θα πρέπει να γίνει η εμπειρία μας. Ποτέ πια δε θα είμαστε όπως πριν. Τότε βλέπουμε πως δεν υπάρχει καλό και κακό στον κόσμο, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Τα πάντα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Τα πάντα εξελίσσονται. Μερικά πράγματα φαίνονται καλά και μερικά κακά ανάλογα με το στάδιο εξέλιξης του κάθε ατόμου. Και όσο η εξέλιξη προχωρεί με τον χρόνο και η παρατήρηση βαθαίνει. Παρατηρώ τον νου, παρατηρώ αυτόν που παρατηρεί τον νου, παρατηρώ αυτόν που παρατηρεί αυτόν που παρατηρεί τον νου…




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Ο Γλάρος και ο Ερχομός του Φωτός


Όταν το Μεγάλο Πνεύμα έφτιαξε όλα τα πράγματα, έδωσε στους Πρώτους Ανθρώπους δώρα, κλεισμένα σε σκαλισμένα κουτιά από κέδρο. Οι Πρώτοι Άνθρωποι ήταν τα ζώα, τα πλάσματα που υπήρχαν πριν από εμάς.

Σε ένα κουτί υπήρχε το νερό. Και όταν το κουτί ανοίχτηκε, όλο το νερό βγήκε έξω και ανέβηκε στον ουρανό. Έτσι έγιναν τα σύννεφα. Μετά, έπεσε σαν βροχή από τον ουρανό και σχημάτισε τα ποτάμια που χύθηκαν στα μεγάλα κοιλώματα και έγινε η θάλασσα.

Σε ένα άλλο κουτί, ήταν όλα τα βουνά. Τοποθετήθηκαν εκεί που στέκονται ακόμα, μέχρι σήμερα. Σε άλλα δύο κουτιά, ήταν όλοι οι σπόροι των φυτών και ο άνεμος, που φύσηξε και τους σκόρπισε στις τέσσερις γωνιές του κόσμου...

Όλοι οι Πρώτοι Άνθρωποι άνοιξαν τα κουτιά τους, εκτός από το Γλάρο. Στο κουτί του Γλάρου ήταν όλο το φως του κόσμου. Όμως, ο Γλάρος, κράταγε σφιχτά επάνω του το κουτί, χωρίς να το ανοίγει. Έτσι, τον πρώτο καιρό, στον κόσμο υπήρχε μόνο σκοτάδι...

Τα ζώα άνθρωποι ζητούσαν από τον Γλάρο να ανοίξει το κουτί, αλλά αυτός δεν δεχόταν και κράταγε το κουτί κάτω από τη φτερούγα του, σφιχτά. Έτσι, οι Πρώτοι Άνθρωποι ζήτησαν τη βοήθεια του Κόρακα, που ήταν ξάδερφος του Γλάρου.




Και τι δεν δοκίμασε ο Κόρακας για να πείσει τον Γλάρο να ανοίξει το κουτί με το φως του κόσμου. Τον παρακάλεσε, τον κολάκεψε, τον απείλησε,.. τίποτα! Σκέφτηκε τότε ο Κόρακας, νευριασμένος: "Ο Γλάρος κάνει κακό σε όλους τους Ανθρώπους. Του αξίζει να του μπει ένα αγκάθι στο πόδι...

Ό,τι σκεφτότανε ο Κόρακας, γινόταν πραγματικότητα. Έτσι, ο Γλάρος ξαφνικά άρχισε να σκούζει από πόνο: "Το πόδι μου, το πόδι μου, κάτι τρύπησε το πόδι μου!.."

Ο Κόρακας προσφέρθηκε να βοηθήσει, σαν να μην ήξερε τι είχε συμβεί. Έσκυψε, λοιπόν, είδε το αγκάθι, αλλά αντί να το τραβήξει έξω το έσπρωξε ακόμα πιο μέσα!

"Ωχ, Γλάρε μου, με συγχωρείς. Δεν βλέπω τι κάνω. Μακάρι να υπήρχε φως, έστω και λίγο,.. Θα έβλεπα τι είναι αυτό που σε πονάει και οπωσδήποτε κάτι θα έκανα..."

Τότε, ο Γλάρος άνοιξε λίγο το καπάκι και άφησε να βγει λίγο φως από το κουτί. Ξέφυγαν πολλά μόρια φωτός, ξεχύθηκαν στον ουρανό και ο Κόρακας ήταν ο πρώτος που είδε τα Αστέρια. Και ήταν πολύ όμορφα...

Έσκυψε ξανά ο Κόρακας κοντά στο πόδι του Γλάρου και έσπρωξε ακόμα πιο μέσα το αγκάθι. Ο Γλάρος έβγαλε δυνατή κραυγή από τον πόνο κλαίγοντας...

"Με συγχωρείς, δεν υπάρχει αρκετό φως. Άνοιξε ακόμα λίγο το κουτί!" είπε ο Κόρακας.




Ο Γλάρος σήκωσε λίγο ακόμα το καπάκι, έτσι ώστε να βγει ένα αμυδρό φως, το οποίο υψώθηκε στον ουρανό. Ο Κόρακας ήταν ο πρώτος που είδε το Φεγγάρι. Και ήταν πολύ όμορφο...

Ο Κόρακας έσκυψε ξανά και έσπρωξε πιο βαθειά το αγκάθι μέσα στο πόδι του Γλάρου. Ο Γλάρος έβγαλε μια δυνατή κραυγή, άνοιξε και τα δύο φτερά του και το κουτί έπεσε κάτω. Το καπάκι άνοιξε και μέσα από το κουτί βγήκε μια τεράστια μπάλα από φωτιά η οποία τινάχτηκε ψηλά στον ουρανό. Ο Κόρακας δεν μπορούσε να κοιτάξει αυτό το τόσο δυνατό φως, δεν μπορούσε να κοιτάξει ...τον Ήλιο! Μπόρεσε όμως να δει καθαρά και να βγάλει το αγκάθι από το πόδι του Γλάρου...

Ο Γλάρος τότε κατάλαβε ότι η απροθυμία του να δώσει αυτό που κατείχε, του έφερνε πόνο. Μόνο όταν δίνεις χωρίς ενδοιασμούς, φεύγει ο πόνος και ανοίγει ο δρόμος για την ελευθερία.

Αν πας ποτέ στα μέρη που ζει ο Γλάρος, θα δεις ότι μερικές φορές το πουλί σηκώνει το ένα του πόδι και στέκεται στο άλλο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο πόνος από το αγκάθι δεν έχει ξεχαστεί...

Την ιστορία αυτή, τη διηγούνται οι Ινδιάνοι Νούτκα που ζουν στο Βανκούβερ του Καναδά




Ένα από τα κυριότερα ενδιαφέροντα του σύγχρονου ανθρώπου είναι να αποκτά διάφορα πράγματα. Πολύ συχνά μάλιστα συναντάμε ανθρώπους οι οποίοι επικεντρώνουν σ' αυτή τη δραστηριότητα όλη τους την ύπαρξη. Τα πάντα γι' αυτούς περιστρέφονται γύρω από τη μανία τους να αποκτούν όλο και περισσότερα αγαθά. Το αποτέλεσμα πολλές φορές είναι οι άνθρωποι αυτοί να πνίγονται σε μια θάλασσα από αντικείμενα τα περισσότερα από τα οποία αποκτήθηκαν όχι επειδή είναι χρήσιμα, αλλά επειδή προσφέρουν μια στιγμιαία ικανοποίηση, την ικανοποίηση της επίγνωσης ότι κάποιος έχει τη δυνατότητα να είναι σπάταλος, ότι μπορεί να αγοράσει κάτι που λίγοι μπορούν...

Η τάση αυτή, βέβαια, δεν έχει να κάνει μόνο με αντικείμενα, αλλά και με τη συγκέντρωση δύναμης, εξουσίας, επιρροής πάνω σε άλλους ανθρώπους. Όσο μεγαλύτερη επιρροή σε όσο περισσότερους ανθρώπους, τόσο καλύτερα...

Ένα βασικό χαρακτηριστικό αυτών των ανθρώπων, είναι ότι ενώ είναι ταχύτατοι στις κινήσεις τους όταν πρόκειται να αρπάξουν κάτι, αργούν και δυσκολεύονται πολύ για να το αφήσουν...

Στην ουσία, αυτά τα πράγματα μετατρέπονται σε "ιδιοκτήτες" των ανθρώπων, τους κατέχουν, τους εξουσιάζουν, επηρεάζουν τις αποφάσεις τους, καθορίζουν τη γενικότερη συμπεριφορά τους στην κοινωνία. Γίνονται δυνάστες πάνω στις ψυχές τους. Και όταν φτάνει η στιγμή που το συνειδητοποιούν (όχι όλοι, φυσικά), εύχονται να υπήρχε τρόπος να απαλλαγούν από τα πράγματα που έχουν αποκτήσει...






''Ο Ιησούς είπε ότι είναι πιο εύκολο σε μια καμήλα να περάσει από τη σχισμή μίας βελόνας, απ' ότι είναι πλούσιος να μπει στη Βασιλεία του Θεού. Και αυτό σήμαινε ότι στον πλούσιο, τις πιο πολλές φορές, το σώμα της επιθυμίας, το αστρικό σώμα δηλαδή, είναι τόσο φουσκωμένο, τόσο διογκωμένο, διεσταλμένο εξαιτίας όλων των επιθυμιών, της απληστίας του, της φιλοδοξίας του, που έχει καταντήσει σαν ένας τεράστιος όγκος που τον εμποδίζει να περάσει από την πόρτα που οδηγεί στην Βασιλεία του Θεού. Ενώ το αστρικό σώμα της καμήλας είναι μικροσκοπικό, γιατί η καμήλα ικανοποιείται με ελάχιστα πράγματα. Γι' αυτό άλλωστε μπορεί να διασχίζει τις ερήμους. Εκεί που όλοι υποκύπτουν, η καμήλα συνεχίζει. Όλοι όσοι δεν ενδιαφέρονται γι' αυτό το θέμα και τρώνε χωρίς μέτρο, προετοιμάζουν σιγά- σιγά όγκους και καρκινώματα μέσα στο αστρικό τους σώμα, που θα τους εμποδίσουν να περάσουν από τις πόρτες της Μύησης. Ενώ ταυτόχρονα δημιουργούν χρέη, γιατί παίρνουν κάτι που ανήκει σε άλλους, πράγμα που είναι ενάντια στους νόμους του πνευματικού κόσμου όπου υπάρχει μία οργάνωση, μία διανομή αρμονική και δίκαιη των πραγμάτων. Σαν μαθητές λοιπόν δεν πρέπει να αυξάνετε διαρκώς την επιθυμία σας για συσσώρευση εξωτερικών αποκτημάτων.''

Omraam Mikhaël Aïvanhov




Αν ξέρεις πώς να απολαμβάνεις ένα τριαντάφυλλο, ένα πράσινο δέντρο στην αυλή σου, τα βουνά, τα ποτάμια, τα αστέρια, το φεγγάρι, αν ξέρεις πώς να απολαμβάνεις τους ανθρώπους, δεν θα σου είναι τόσο πολύ έμμονη ιδέα τα χρήματα. Η έμμονη ιδέα προβάλλει επειδή έχουμε ξεχάσει τη γλώσσα τού γιορτασμού.

OSHO


Πηγή : ΦAOS SATORI





Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...